''ΧΑΙΡΕ ΑΘΑΝΑΣΙΑ''

Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή. Γιορτάζει η Αθανασία, η πολυπόθητη γυναίκα. Η γυναίκα που αγαπήθηκε κι από γυναίκες κι από άνδρες με το ίδιο πάθος. Που κυνηγήθηκε ανά τους αιώνες μα δεν κατακτήθηκε ποτέ από κανέναν. Είναι όμορφη και μαγεύει. Είναι πονηρή κι αν σε πιάσει στα... δίχτυα της, δε σε αφήνει να την ξεχάσεις ποτέ. Την αναζητάς μα εκείνη, άφαντη. 

Πόσοι και πόσοι προσπάθησαν να βρουν το ελιξήριο της ζωής, το μυστικό της Αθανασίας για μια ζωή αίωνια. Πόσοι και πόσοι απέτυχαν βλέποντας τις άσπρες τρίχες στο κεφάλι τους να τους υπενθυμίζουν πως ο χρόνος τελειώνει... Μια αιώνια ζωή για να βρεις ποιος πραγματικά είσαι, τι πραγματικά θέλεις να κάνεις με το χρόνο σου και γιατί όχι, να βρεις το νόημα της ζωής που τελικά μπορεί να μην είναι ένα, αλλά πολλά. Εξάλλου σε μια αιωνιότητα προλαβαίνεις να εξερευνήσεις τον κόσμο όσο θες.

''Τι ζητάς Αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά

δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πως βαστά

σ'άγαπησανε στον κόσμο Βασιλιάδες, Ποιητές

κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τους χάρισες ποτές.

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά,

μα' ρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά

κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς,

Ομορφονιά που δε σε κέρδισε κανείς.

Τι ζητάς Αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά

ποια παράξενη θυσία, η ζωή να σου χρωστά

ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκηνητές

κι απ' του κήπου σου τη βρύση δεν τους δρόσισες ποτές''

Η ''Αθανασία'' του Νίκου Γκάτσου σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι ίσως, είναι η καλύτερη εκδοχή αυτού του πόθου που για πάντα μένει ανεκπλήρωτος. Κι η φράση του Θανάση Παπακωνσταντίνου η πιο θνητή απάντηση προς την αιωνιότητα: ''Aχ, βρε Θανάση. Για ένα άλφα σου στέρησαν την αθανασία''. 

Χρόνια πολλά στην Αθανασία λοιπόν, το άπιαστο όνειρο μιας ολόκληρης ανθρωπότητας...

                                                                    Της Ανδριάνας Βούτου