''ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ''

Δώδεκα ιστορίες που γράφτηκαν αρκετά χρόνια πίσω αλλά φαίνονται σαν να γράφτηκαν μολις χθες. Ένα βιβλίο για τον άνθρωπο, βαθειά ανθρώπινο και συγκινητικό. Με απλότητα η πένα του Αντώνη Σαμαράκη δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα. Δίνει... τροφή για σκέψη. Πού πάμε; Ποιοί είμαστε; Τι κάνουμε λάθος; O λόγος του συγγραφέα συγκλονίζει γιατί το βλέμμα του είναι στραμμένο κατευθείαν στο πρόβλημα, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς κεκαλυμμένες ανοησίες, κι αυτό είναι κάτι που μετατρέπει την κάθε λέξη σε... μαχαιριά στο κόκκαλο. 

Ο Σαμαράκης είναι καθόλα ανθρώπινος, σκύβει και ακουμπά πάνω στα πάθη, στα λάθη, στα προβλήματα. Με μια ανθρωπιά μοναδική... Μια ανθρωπιά που ίσως, και να λείπει από τις σημερινές κοινωνίες. Ο τίτλος απόλυτα εύστοχος. Ναι ζητάμε ελπίδα απεγνωσμένα. Ίσως με την ίδια ένταση απόγνωσης του χρόνου όπου γραφόταν το βιβλίο αυτό. Ίσως και με μεγαλύτερη ένταση... Μας ακούει κανείς;

Η κρίση αξιών και η οικονομική κρίση της εποχής μας δεν είναι κάτι πρωτοφανές και δυστυχώς, τις μικρές στιγμές της ζωής μου που κάτι γίνεται ή κάτι πέφτει στα χέρια μου και το επεξεργάζομαι αντιλαμβάνομαι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται... Ο ίδιος ο συγγραφέας χάνει για λίγο την ελπίδα του και μας το εξομολογείται μέσα από τις ιστορίες του. ''Ξεγυμνώνεται'' μπροστά μας για να μας ζητήσει ουσιαστικά, βοήθεια. Να μας ζητήσει να του δώσουμε ελπίδα. Αυτή την ελπίδα που ψάχνουμε όλοι απεγνωσμένα σε στιγμές που μας έχουν τελειώσει τα ''αποθέματα''.

Αν θα διάλεγα μια ιστοριά που ξεχωρίσε από τις υπόλοιπες, βγάζοντας από την... ζυγαριά την 12η ιστορία που είναι το αποκορύφωμα του έργου με την επίκληση στο συναίσθημα να... χτυπάει κόκκινο, θα έλεγα με σιγουριά ''Το σπίτι''. Μια ιστορία γεμάτη νοσταλγία και αναμνήσεις. Τα αντικείμενα αγαπιούνται σαν άνθρωποι γιατί είναι συνδεδεμένα με αναμνήσεις, με συναισθήματα, με ανθρώπους αγαπημένους και στιγμές. Είναι ότι έχει απομείνει από καταστάσεις κι εποχές που η καρδούλα νοσταλγεί. Κι επειδή, κι εγώ είμαι από εκείνους τους ρομαντικούς που τα αντικείμενα αποκτούν έμβια υπόσταση και αγαπιούνται βαθειά, με άγγιξε πραγματικά μέσα μου. 

                                                            Της Ανδριάνας Βούτου