ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ...

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται ''στατικός έλεγχος''. Στη Φυσική ορίζεται ως ''εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο''. Στον έρωτα, το λένε εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δε γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτες τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης. Αυτοί, που αν ποτέ επιχειρούσαν τη Κάθετη Πτώση , θα χάνονταν στο βυθό. Ή θα ντρέπονταν πως τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν. Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι πιστεύουν πως όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται απ το παραλήπτη της αγάπης του.

 Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς. Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτα σου, τον σχηματοποιέις, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό.  Πως κανείς δε πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς, γιατί μπορεί να σε τσακίσει ή να σε υποπτευθεί ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις την ασάφεια σε δήλωση. Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου. ''Οι έρωτες μας'' έλεγες στα ψέματα, πίστεψε με, δε πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά αλλά από ευθραυστότητα. 

Ισχυριζόσουν ακόμη, πως τους έρωτες μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι , αλλά τότε πως θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι; Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου, που ντρέπεται τον έρωτα. Που τον φοβάσαι, όσο και η Κυβερνητική, γι αυτό και δίνει τον ορισμό: 

Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο. Όλο λόγια και πόσο με βλάπτεις, έρωτα μου, αφού απ όταν σ ερωτεύτηκα, πηγαινοέρχομαι απ την αναμονή στην απώλεια της δύναμης μου. Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία- Κάθετη Πτώση. Φοβάσαι τον ίλιγγο. Μα τώρα πιο πολύ φοβάσαι, ένα αίσθημα αφηρημένο στη σιωπή. Aν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις, σκέφτομαι τώρα τελευταία, μπορείς τουλάχιστον να το πεις και όχι να φύγεις και να χαθείς. Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες, θα καταλάβει.

Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι και όχι όταν φεύγεις είναι πάντα η εγκατάσταση. Δε τα βγάζεις πέρα, κουκλίτσα μου. Παράτα τα... Αφού η λογική τα ερωτικά και τα ντροπιασμένα, δε τα δέχεται. Δυο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις και η μία,  αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές  είναι πιο κρύα κι απ το θάνατο. Πάνω απ το νεκροκρέβατο σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλον: ''Μα πως το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρσι ακόμα ήταν καλά...''

                                                                        Tης Μαλβίνας Κ.