ΤΣΑΛΑΚΩΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Δεν ξέρω αν είμαι με τους υγιείς. Δεν ξέρω αν είμαι με τους άρρωστους. Δε ξέρω καν με ποιους θέλω να είμαι. Ξέρω πως ο πυρετός που με καίει είναι το πάθος για να γεμίσω αυτό το κενό και οι σάλπιγγες που δακρύζουν δείχνουν την θλίψη μου για αυτόν τον κόσμο που καταρρέει μέρα με τη μέρα. 

Όμως, οι χειρονομίες οι κρυφές λένε αλήθειες και μέσα σε αυτές τις αλήθειες εγώ βλέπω μια ελπίδα που θέλω βαθιά να πιστέψω. Η πόλη μου ξεχνάει μαζί κι ο λαός της. Τα φάρμακα θα την κάνουν να θυμηθεί ή να πέσει σε κώμα και να τρέφεται με ορούς; 

Ο καιρός θα δείξει. Ο καιρός και το σθένος μας για να συνεχίσουμε στο φως κι όχι στο σκοτάδι. Στη μνήμη και όχι στην λήθη. Και τώρα που το σκέφτομαι η λήθη είναι η αγαπημένη μου λέξη. Ένα λάμδα που πάντα τραγουδά όπου κι αν βρεθεί, όπου κι αν σταθεί κι ένα θήτα που δεν μπορούν να το προφέρουν όλοι σωστά, όπως του πρέπει.

Παράσιτα που σκύβουνε στον ίδιο πυρετό

με δυνατές τις σάλπιγγες δακρύζουν στο κενό.

Χειρονομίες κρύβουνε τσαλακωμένες μέρες

τα ίδια όμως νούμερα ζαλίζουν το μυαλό.

Η πόλη μας κρεμάστηκε σε εκείνη την ανία 

ηλεκτρικά φάρμακα για σας του υγιείς.

Κι εμείς σε αποτοξίνωση με μαύρα προσωπεία

να βλέπουμε τα όνειρα που βλέπετε κι εσείς.

Με χλιαρά εμβόλια κοπιάρουμε τις μέρες

στη δίνη ταξιδεύουμε χωρις τη συνταγή.

Κάθε πρωί ξανακοιτάς την ίδια ιστορία 

με μια μικρή ανόρθωση παθαίνεις διακοπή.

Από Υπόγεια Ρεύματα 

Με τίτλο ''Τσαλακωμένες μέρες''