THE WORLD NEEDS A BIG HUG

Το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Οι θέσεις στενές κι άβολες. Η μόνη κενή θέση εκείνη δίπλα μου. Εσύ κοιτάς κλεφτά που και που, όπως όλο το βράδυ. Εγώ δε σε κοιτώ. Όχι από ντροπή απλά από πείσμα. Το μόνο που βλέπω είναι την αντανάκλαση σου στο τζάμι. Κι αυτή μέχρι απλώς να σβήσουν όλα τα φώτα. Είμαι έτοιμη να αποκοιμηθώ όταν με σκουντάς στον ώμο.  Σε βλέπω στενάχωρα να βολεύεσαι δίπλα μου και να μου μιλάς. Με κοιτάς στα μάτια τώρα, κατευθείαν στα μάτια. Το βλέπω κι ας είναι σκοτάδι. Δεν μου μιλάς γι’αυτό που πραγματικά ήρθες να πεις. Όχι με τα χείλη τουλάχιστον γιατί τα μάτια τα προδίδουν όλα. 

Με μια τρυφερή αγκαλιά που κράτησε ακριβώς δυο λεπτά, όσα και το τραγούδι που μου έμαθες στην μικρή, κόκκινη κιθάρα, δόθηκαν όλες οι απαντήσεις. Καμιά φορά δε χρειάζεσαι τα λόγια για να καταλάβεις πως νιώθεις για κάτι ή για κάποιον. Καμιά φορά μια αγκαλιά ίσως, τα λέει καλύτερα. Έφυγες για να καθίσεις στην δική σου θέση, λίγα μέτρα πιο μακριά από μένα. Καλύτερα έτσι.

Ξαναπάτησα το κουμπί να παίξει το τραγούδι, αυτό που θα κρατήσει δυο λεπτά και μετά θα τελειώσει. Η επόμενη φορά που θα το ακούσω θα είναι μέσα σε ένα αεροπλάνο ή σε ένα μακρινό καφέ από αυτά που συνηθιζω να πηγαίνω για να διαβάσω τα ελεύθερα πρωινά μου. Θα σε θυμάμαι. Μια στις χίλιες γνωρίζεις ανθρώπους που σε αγγίζουν με χίλιους τρόπους χωρίς να σου ζητούν τίποτα ως αντάλλαγμα. 

Υ.Γ: Στους ωραίους ανθρώπους!

                                                                    Της Ανδριάνας Βούτου