ΕΚΠΤΩΤΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ ΚΟΥΑΞ

Γεία σας. Είμαι ένας βάτραχος που κάποτε ειχα ένα βασίλειο. Ξέρετε από αυτά με τους πολλούς υπηκόους, την πριγκίπισσα και το παλάτι; Είχα κι εγώ που λέτε τα βατράχια μου να υποκλίνονται, την κυρά μου στο πλευρό μου και ένα νούφαρο για παλάτι. 

Ήμουν όμως από τους κακούς βασιλείς. Σκεφτόμουνα πάντα το καλό του λαού. Με την κιθάρα μου πολεμούσα τους εχθρούς. Τους τραγουδούσα την αγάπη, την ειρήνη, την ευτυχία. Μα, έτσι έχασα τους υπηκόους μου, τα μικρά μου τα βατράχια. Έτσι έχασα και την κυρά μου κι απόμεινα μονάχος. Το νούφαρο μου μαράζωνε κι αυτό μαζί μου ώσπου ένα βράδυ κοίταξα το φεγγάρι. 

Ήταν μια φλούδα, ίσα που το ξεχώριζες μέσα στο σκοτάδι. Ναι, όλοι μιλούν για τα ολόγιομα φεγγάρια. Για εκείνα τα λαμπερά, τα στρογγυλά. Μα εγώ, όχι. Εκείνο το βράδυ πήρα την κιθάρα μου ξανά και μαζί συντροφεύσαμε το ντουνιά μέχρι τα ξημερώματα. Ήμουν κακός βασιλιάς αλλά καλός άνθρωπος κι αυτό είχε έρθει να μου διδάξει το «νυχάκι» του ουρανού. 

Αποχαιρέτησα το νούφαρο μου, πήρα την κιθάρα μου και πήρα το δρόμο το μακρύ. Δεν ήξερα που πάω αλλά ήξερα τι ψάχνω να βρω. Μια κακή βασίλισσα σαν και μένα. Να έχει για όπλο την γλυκιά φωνή της και με το τραγούδι της να... σκοτώνει κάθε ζήλια, κάθε πόνο, κάθε κακεντρέχεια του κόσμου τούτου. 

Την βρήκα να τραγουδά δίπλα στη λίμνη. Πιο όμορφη φωνή δεν είχα ξανακούσει. Κι εκείνη μια εκπτωτή πριγκίπισσα βατράχων. Κοιταχτήκαμε κι έκτοτε γίναμε αχώριστοι. Τώρα είμαστε το κακό βασιλικό ζευγάρι των δυο καλών ανθρώπων. Με όπλα την κιθάρα μου και τη φωνή της δε φοβόμασταν τίποτα και κανέναν. Ο δρόμος είναι δικός μας να τον γεμίσουμε με αγάπη, ειρήνη, έρωτα κι ευτυχία. 

                                                                       Της Ανδριάνας Βούτου