ΤΟ ΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Οι λύπες και οι χαρές έχουν έναν κοινό παρανομαστή: Προκαλούνται από το ίδιο πρόσωπο. ΕΣΕΝΑ! Το παράπονο... κρέμεται στα χείλη μου. Να βγει ή να μη βγεί; Όλη η πλάση το ξέρει πως δε θα γυρίσω. Θα μείνω εδώ κι η ξενιτιά πια θα λέγεται πατρίδα κι η πατρίδα ανάμνηση. Μη μου κρατάς κακία. Μη μου κρατάς! 

Όλος ο κόσμος απλώθηκε στα πόδια μου κι είπα να τον αρπάξω. Έτσι ήμουν πάντα. Μια πολεμίστρια που ήθελε να εξερευνήσει τον κόσμο. Άσε με να μάθω τα μυστικά του, έλα μαζί μου ή μείνε πίσω χωρίς να μου κουνάς μαντήλια. Ευχήσου μου καλή τύχη και πολλές περιπέτειες. Ευχήσου να ξανασυναντηθούμε και να έχω να σου πω ιστορίες που θα ζήλευε κι ο Φρόντο. Μπορεί οι δικές μου να μην έχουν μάγους και ξωτικά αλλά θα έχουν σίγουρα κάτι το μαγικό και το εξωτικό. 

Βαριά βραχιόλια οι λύπες

Πώς μ αγαπάς δεν είπες

Το χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου

Κι ας πέθαινε το σώμα μου...

Σου στέλνω μ ένα γράμμα

Του φεγγαριού τη λάμα

Πάρ' την και χτύπα με , μάνα μου, τρέλα μου

Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου....

Ψηλά βουνά και εσείς των άστρων θωριές

Ποτάμια αχνά , ελατιά , δάφνες , μυρτιές

Τη καρδιά μου , αχ φωτιά μου, όποιος δει

Να του πει να ρθει κοντά μου

Μην αργεί...

Ξενιτιά μου , έρωτα μου, φως κι αυγή

Πριν ραγίσει απ το σεφτά μου όλη η γη. 

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις

Με ποιο κρασί μεθάει τα μάτια του πες...

Της Ελευθερίας Αρβανιτάκη 
Με τίτλο ''Παράπονο- ξενιτιά''