Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

Πάντοτε πίστευα πως ο καθένας έχει το δικό του μικρόκοσμο να ζει. Να φτιάχνει τη ζωή του, τα όνειρα του, τις περιπέτειες του. Ένας μικρός κόσμος που έκανε παρέα με άλλους μικρούς κόσμους σαν κι αυτόν. Ένα inception από κόσμους που το μόνο που μας ένοιαζε είναι ο δικός μας να παραμείνει δικός μας!

Ο κόσμος μου ήταν πάντοτε σιωπηλός

ενας μυστήριος νεος.

Περιπλανιόταν μεσα σε στενά σοκάκια

κρατώντας πάντα το σακάκι του στο χερι.

Έπαιζε με το μουστάκι του 

κι έκρυβε το βλεμμα του 

με μαύρα καπέλα. 

Ο κόσμος μου ήταν πάντοτε σκοτεινός

ένας αμαρτωλός.

Μιλούσε λάγνα στις ωραίες γυναίκες 

κάνοντας κόλπα με τα καπέλα του.

Έπαιζε πιάνο με πάθος 

και κάπνιζε μικρά πούρα

γεύσης βανίλια.

Ο κόσμος μου  είχε πάντοτε 

όλα όσα είχες εσύ.

Κι υπήρχε μόνο γιατί

τον μοιράστηκα μαζί σου.

                                                                Της Ανδριάνας Βούτου