ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΝΟΣ ΠΙΑΝΟΥ

Όταν ήμουν μικρή ζήτησα ένα πιάνο. Ήθελα να μάθω να παίζω, να γίνω σπουδαία μουσικός σε συναυλίες και παραστάσεις. Σε μικρά μπαρ και μεγάλα θέατρα. Η μαμά μου με έλεγε ανυπόμονη. 

-Μη βιάζεσαι. Είσαι μικρή ακόμη.
-Μα το θέλω.
-Κάνε υπομονή. Θα έρθει η ώρα του.

Δεν την άφηνα σε ησυχία. Δεν ήθελα να χάνω χρόνο. Κάθε απόγευμα έπαιζα πιάνο στα μαξιλάρια του καναπέ, στο τραπέζι της κουζίνας και στα χερούλια της καρέκλας. Τραγουδούσα και χανόμουν στο χρόνο. Σηκωνόμουν, έκανα μια μεγάλη υπόκλιση και άκουγα το χειροκρότημα μέσα στο κεφάλι μου. Ο πόθος για το πιάνο δεν έσβηνε, μα θέριευε. Ήταν ένα όνειρο τις νύχτες που δε χανόταν τις μέρες κι η μαμά ανένδοτη.

-Τα χεράκια σου είναι μικρά. Δε θα μπορείς να παίξεις.
-Μα κοίτα τι ωραία που παίζω στα μαξιλάρια βρε μαμά.
-Δεν είναι το ίδιο καρδια μου. Άμα όμως, το θες τόσο πολύ όσο σήμερα σε λίγο καιρό από τώρα, τότε θα πας να μάθεις πιάνο.

Η μαμά φοβόταν μήπως τα παρατήσω. Μήπως δώσουμε ένα σκασμό λεφτά για κάτι που απλά θα διακοσμεί το σαλόνι ή το δωμάτιο μου. Εγώ κοιμόμουν και ξυπνούσα με το ίδιο όνειρο. Μετρούσα τα δάχτυλα μου πότε πότε για να δω αν μεγαλώνουν. Πάντα τα έβγαζα το ίδιο. Ήρθε ο Φλεβάρης, ο μήνας των γενεθλίων μου. Τότε, ένα πρωινό μέτρησα τα δάχτυλα μου. Ήταν η πρώτη φορά που έδειχναν μεγαλύτερα. Έτρεξα στη μαμά μου. 

-Μαμά, εγώ θα πάω να μάθω πιάνο. Μεγάλωσαν τα δάχτυλα μου και τώρα να, μπορώ να παίζω στα μεγάλα λευκά και μαύρα πλήκτρα.
-Εντάξει λοιπόν, θα πάμε να μάθεις πιάνο.

Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ένα όνειρο που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια. Μέρα παρά μέρα στο ωδείο. Μάθημα, διασκέδαση, κλάματα, δυσκολίες. Ένα ταξίδι γεμάτο μουσική και συναίσθημα. 'Ενα ταξίδι που μου πρόσφερε πολλά. Έναν αξιαγάπητο κολλήτο, τον Τίμο. Ένα πανέμορφο κόσμημα στο δωμάτιο μου, το πιάνο που μου έκανε δώρο η γιαγιά μου. Μια υπέροχη δασκάλα που δε θα ξεχάσω ποτέ με αυτά τα κόκκινα, μπουκλωτά μαλλιά της και τη λεπτή σιλουέτα της. Ένα όνειρο με συναυλίες σε θέατρα, με δάκρυα συγκίνησης, με γέλια και ωραίες μουσικές.

Αν μου λείπει; Φυσικά και μου λείπει! Αν θα ξαναγυρίσω πίσω; Δεν έφυγα ποτέ αλλά όπως όλα τα ταξίδια, έτσι κι αυτό σε βγάζει σε άλλους προορισμούς. Κι εγώ ίσως βρήκα τον δικό μου. Τώρα πια έχω μεγάλα, μακριά δάχτυλα αλλά δεν έχω το ίδιο αθώο πάθος γιατί ξέρω καλύτερα κι αυτή η γνώση είναι μια γνώση που δε θα θελα να έχω αποκτήσει. 

Εις το επανιδείν μικρό μου πιανάκι!

                                                                        Της Ανδριάνας Βούτου