Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Το όνομα σου είναι ένα πολύτιμο δώρο. Ίδιο με τόσα άλλα αλλά συνάμα διαφορετικό. Το όνομα σου είναι μια ταυτότητα, πότε φανερή και πότε κρυφή σαν θησαυρός. Είναι δικό σου και πρέπει να το αγαπάς, να του δίνεις χρώμα και άρωμα. Να ακούς Ελένη και να φαντάζεσαι γιασεμιά και μια απέραντη θάλασσα. Να ακούς Ανδρέας και να ακούς μουσικές του Χατζιδάκι και οσμές από σπιτικό φαγητό. Αυτό είναι το όνομα σου. Στο έδωσαν, δεν το διάλεξες, όμως δική σου είναι η επιλογή αν θα το κάνεις κατά δικό σου, μοναδικά δικό σου.

Με ένα κομμάτι κάρβουνο
Με κιμωλία σπασμένη
Και το μολύβι μου το κόκκινο
Τ'όνομα σου σχεδιάζω
Τ'όνομα του στόματος σου
Των ποδιών σου το αποτύπωμα
Στον τοίχο του κανένα
Στην απαγορευμένη πόρτα
Να χαράξω τ'όνομα του σώματος σου
Εως ότου η λεπίδα του σουγιά μου
Να ματώσει...
Μέχρι που κι η πέτρα να φωνάξει
Κι ο τοίχος ν'αναπνεύσει
Σαν το στήθος.

Του Οκτάβιο Παζ
Με τίτλο ''Η πέτρα του ήλιου κι άλλα ποίηματα''