ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΨΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ

Ανάμεσα στα δυο μου γυναικεία πόδια κρύβω το νόημα της ζωής. Ένα από τα πολλά. Ίσως το ιερότερο. Ίσως το δυσκολότερο. Το μπουμπούκι που αύριο θα γίνει λουλούδι ολάνθιστο. Θα το βγάλω από τα σπλάχνα μου με πόνο και αίμα. Ίσως δακρύσω, όχι για κείνο αλλά για μένα που θα νιώθω τη σάρκα μου να ξεσκίζεται. Εκεί ανάμεσα στα δυο μου μπούτια θα συμβούν όλα. Στο τέλος, θα το ακούσω να κλαίει και θα ξέρω πια τι σημαίνει ΖΩΗ!

Εγώ λοιπόν.
Χρόνο με το χρόνο, χρόνια σαν μέρες, στιγμές, σαν χρόνια.
Έπαιξα, έπεσα, μεγάλωσα.
Στάθηκα δυο φορές μπροστά στο Ιερό.
Δε φτούρισαν οι όρκοι...
Οι γάμοι μου- όπως και οι έρωτες μου- είχαν τις ιδιότητες του σκόρδου.
Μύριζαν θεσπέσια στο μαγείρεμα
πρόσθεταν εξαιρετική νότα στο γεύμα της ζωής
αλλά κατόπιν άφηναν μια άσχημη γεύση
που δεν έφευγε με τίποτα.
Ούτε με τσίχλες, ούτε με ξόρκια.
Οι κόρες μου, τεράστια μαθητεία.
Τεράστιες αγάπες.
Η αρρώστια, η πνευματικότητα, οι αλλαγές.
Ο πόνος. Οι πόνοι, οι γονείς, θάνατοι, άνθρωποι
που έχουν ζυμωθεί στα κύτταρα σου. 
Η ζωή!
Δυνατά και πάμε πάλι από την αρχή...

Της Ανθούλας Αθανασιάδου
Με τίτλο ''Και του ύψους και του βάθους''