THE DOOR

Ο χρόνος είναι σχετικός! Και περνάει, και δεν περνάει. Και γιατρεύει, και όχι. Το μόνο που μένει σταθερό σε όλη αυτήν την σχετικότητα είναι οι στιγμές που γίνονται αναμνήσεις και η πορεία προς τα μπροστά. Μόνο προς τα μπροστά!

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Μόνο το μυαλό κάνει flashbacks σε εκείνες τις στιγμές που προανέφερα. Γιατί, όλα είναι στιγμές, αλλά δεν τις θυμάσαι όλες στο τέλος τέλος. Υπάρχουν λίγες που σε καθορίζουν. Κι εσένα και τη ζωή σου και το χρόνο σου μετέπειτα από εκείνες. Και σε καθορίζουν με τρόπους αδιανόητους.

Ένα ωραίο πρωί του Μαΐου πέρασα μια πόρτα που αυτή τη στιγμή κοιτώ απέναντι μου. Ακόμη συνειδητοποιώ αυτήν την αλλαγή. Και νομίζω μέχρι την οριστική φυγή μου, δε θα έχω ακόμη φτάσει στο εκατό τοις εκατό της συνειδητοποίησης. Η διαδικασία αν με ρωτάς, όμορφη αλλά επίπονη. Τα συναισθήματα πολλά αλλά και ταυτόχρονα ούτε ένα κυρίαρχο. Νιώθω σαν να αδειάζω, περιμένοντας να γεμίσω με κάτι άλλο. Με κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο, εντονότερο.

Τέρμα τα ημίμετρα. Γιατί, κακά τα ψέματα, ένα ημίμετρο αυτή η πόρτα ενώ υποσχόταν παραδείσους.