ΤΟ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ

‘’Ένας οίστρος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά… Να μου θυμίσει τα παλιά, τα περασμένα. Τότε που μου ‘λεγες θα πέσω στη φωτιά, αν χρειαστεί εγώ για σένα.  Τότε που έταζες τα άστρα σαν να ‘ταν χάντρες λιανικής και το φεγγάρι σαν να το έβρισκες στο ράφι κάποιου σούπερ μάρκετ μισοτιμής’’

Όταν ξεκινήσεις να εμπνέεσαι από τα σκυλάδικα που κορόιδευες, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Ένα τζινάκι το σηκώνουν. Σκέτο μ’ ένα πάγο! Σκέτο χωρίς καλαμάκι. Βαρύ κι ασήκωτο. Σε ένα τραπέζι που κάνει κούνια μπελα και σκίζεις χαρτάκι για να το φέρεις στα ίσα του. Σε μια καρέκλα άβολη και σκληρή και σ ένα χώρο με καπνό απ το τσιγάρο και βρωμερό απ τον ιδρώτα.  

Με ένα φόρεμα στενό και κοντό που δε ξέρεις από πού να το πρώτοτραβήξεις για να μη γίνουν ‘’αποκαλυπτήρια’’. Μ ένα κόκκινο, μισόξεβαμμένο κραγιόν που τα υπολείμματα του  θα τα βρεις σε κάτι μισοσβησμένες γόπες στο τασάκι ακριβώς μπροστά σου  και σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνα που ήταν η μεγαλύτερη σπατάλη χρημάτων που έχεις κάνει ever.

‘’Ένας οίστρος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά… Και δε θυμίζει τίποτα από σένα. Είναι σαν ξένος, γυροφέρνει και μιλά, μα δεν ακούγεται, δε μοιάζει με εσένα. Και δε θυμίζει κανέναν που να ξέρω ούτε στο ύφος, ούτε στην όψη, ούτε στο στυλ. Μόνο αμυδρά φέρνει μια λάμψη που νομίζω πως κάπου έχω ξαναδεί’’.

Υ.Γ. Αποζητάς μια αυτοτιμωρία. Την ψάχνεις παντού… Ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη!