Η ΕΙΣΟΔΟΣ

‘’Σ έχω, δε σ έχω, σε κρατώ, δε σε κρατώ, σ αγγίζω, δε σ αγγίζω… σ ονειρεύομαι’’

Αυτός ο στίχος μου ήρθε επί τόπου στο μυαλό με το που εμφανίστηκες στο κατώφλι της  γυάλινης πόρτας. Και τρόμαξα! Τρόμαξα πολύ για να είμαι ειλικρινής. Έχεις μια δύναμη αβυσσαλέα, μια αύρα που διαχέεται στο χώρο. Στο δικό μου χώρο! Σαν ένα Big Bang λίγο πριν σκάσει. Και ο στίχος τόσο ανακριβής στα τόσο ακριβή σου συναισθήματα. Δε σ έχω, δε σε κρατώ, δε σ αγγίζω ΜΑ σ ονειρεύομαι. Μια άρνηση στην όλη ιστορία. Ένα ‘’δεν’’, τρία ‘’μη’’, δέκα ‘’όχι’’.

Σε τόσα ‘’ναι’’ που βρέθηκαν τόσα ‘’όχι’’;

Μετά τον τρόμο της συνειδητοποίησης ήρθε ένας θυμός. Ανυπόστατος αν με ρωτάς! Ένας θυμός που κρύφτηκε πίσω από μια άνεση, μια ψύχρα μέσα στο κατά-καλόκαιρο κι ένα βλέμμα που κοιτούσε απ την άλλη. Μονίμως απ την άλλη.

Ο θυμός είναι η άμυνα. Αμύνομαι σαν κύτταρο που δε θέλει να νοσήσει ξανά. Νόμιζα πως είχα αναπτύξει τα κατάλληλα αντισώματα για να σε καταπολεμήσω ΜΑ… Έχω ήδη μια ατονία, τρέμω κάποιες στιγμές, κυρίως όταν περνάς ξυστά από δίπλα μου. Ένας κόμπος στο στομάχι με ταλαιπωρεί κατά τη διάρκεια της ημέρας και η αϋπνία είναι νύχτα παρά νύχτα εκεί. Δε με ξεχνά λες και έχουμε δώσει ραντεβού.

Πολλά νερά, μικρές δόσεις καφεΐνης, λίγη αναισθησία, πολύ αναισθησία!

Συνταγή γιατρού! ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ!

-          ‘’Σ ένα μήνα, έλα να σε ξαναδώ’’ είπε.

-          ‘’Σε 58 μέρες για την ακρίβεια, γιατρέ μου’’ απάντησα!

2                                        2017