ΛΕΞΙΛΑΓΝΕΙΑ

Μ αρέσουν οι παράξενες ερωτήσεις. Θυμάμαι σε ένα μπαρ στη Μασσαλία κάποτε, με ένα βλέμμα απορίας ήρθε ο μπάρμαν και με ρώτησε : Γιατί σου αρέσουν οι γάτες; Και δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε λέξη. Η κατάληξη;  Μια βραδιά στο παλιό λιμάνι να μιλάμε για γάτες, για τον Νίτσε, για τα ταξίδια και για τον τρόπο που θα θέλαμε να πεθάνουμε. Δεύτερη κατάληξη; Να φασώνεται με μια τύπισσα που πετύχαμε σ ένα kiosque - tabac και είχε χαθεί. Μάλλον βρήκε το δρόμο μέσα στο βρακί του. Epic night!

Μια άλλη φορά θυμάμαι κάποια τύπισσα που δουλεύαμε μαζί ερχόταν καθημερινά και με ρωτούσε λέξεις στα ελληνικά. Η ίδια Γαλλίδα μη γνωρίζοντας καμιά άλλη γλώσσα, μη έχοντας ταξιδέψει ποτέ έξω από την πατρίδα της. Μια κυριούλα θα έλεγες που σε όλους είναι συμπαθής, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά άοσμη και αδιάφορη. Μια μέρα που λέτε, ήρθε και με ρώτησε στα ξαφνικά: Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη; Και τότε σκάλωσα! Και η κυριούλα ξαφνικά ανέβηκε... σκαλοπάτια στα μάτια μου. Ωραίο μυαλό, θα σχολιάσω μετά από το πρώτο της μεθύσι έξω από το Velodrome την τελευταία μου μέρα στη δουλειά.

Δεν της απάντησα ποτέ! Δεν είχα απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Ένα χρόνο μετά, Σεπτέμβρης ήταν θαρρώ, κατάλαβα instantly ποια ήταν η απάντηση. Με μια μονάχα αγκαλιά. Όχι όποια κι όποια. Αυτή που κλειδώνεις μέσα της, που κουμπώνεις με τρόπους περίεργους. Που είναι σαν να την έψαχνες και σε βρήκε αυτή. 

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ!

μεσαιωνική ελληνική χαρμολύπη < χάρμα + -ο- + λύπη

συνύπαρξη χαράς και λύπης

σύνθετο ουσιαστικό, γένους θηλυκού 

Το γιατί το ψάχνω ακόμη. Το θέμα είναι ότι έχω απάντηση! Κυριούλα, αν με ακούς, ΕΧΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ!