ΓΑΛΛΙΑ: MIA ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΖΩΗΣ

Το κλικ είχε πατηθεί και το email είχε σταλεί. Δεν υπήρχε γυρισμός. Τώρα πια όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Θα πήγαινα σε μια άλλη χώρα σε ακριβώς ένα μήνα. Το μεγαλύτερο βήμα της ζωής μου, αλλά και  το πιο όμορφο όπως θα ανακάλυπτα αργότερα. Έφτασα στην όμορφη Γαλλία νιώθοντας έξω από τα... νερά μου. Ήμουν ενθουσιασμένη και τρομοκρατημένη , συναισθήματα που ένιωσα αρκετές φορές σε αυτό το ‘’ταξίδι’’ ζωής που αποφάσισα να κάνω.

Πέρασαν έξι μήνες κι εγώ έχω ήδη ταξιδέψει πολύ στον γαλλικό νότο αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Έχω ήδη κάνει νέους φίλους που δεν μιλούν γρι ελληνικά αλλά μας ενώνουν τα συναισθήματα και οι στιγμές που έχουν γίνει πια αναμνησεις. Έχω μάθει να μαγειρεύω γαλλικά φαγητά και να ξεχωρίζω τα καλά γλυκά από τα μέτρια. Έχω συμφιλιωθεί με τα τυριά τους (γιατί φέτα δεν είναι, να τα λέμε κι αυτά) αλλά δεν έχω...  ταιριάξει με τα γεύματα τους. Μα καλά στις 12 το πρωί το μεσημεριανό ; Έχω αποκτήσει μια εργασιακή εμπειρία και έχω μάθει πως τα παδικά μάτια (γιατί με παιδιά δουλεύω) είναι τα πιο αθώα και μιλούν όλα τη γλώσσα της αγάπης.

Ζω με μια Ιταλίδα σε ένα μεγάλο διαμέρισμα που μπαίνει ο ήλιος το πρωί και μπορείς να δεις το χιόνι να καλύπτει τα βουνά το χειμώνα από το παράθυρο σου. Έχω δοκιμάσει την καλύτερη πίτσα της ζωής μου, μιλάμε για σπιτικό πράγμα και έχω καταλάβει πως τελικά, όλος ο κόσμος ξέρει το συρτάκι και το τζατζίκι. Aν έπρεπε να διαλέξω τον τρελό μου συνεπιβάτη σε όλες τις περιπέτειες μου θα έλεγα την καλύτερη μου φίλη,  την Emilie. Είναι μια Γαλλίδα που τρελαίνεται για όμορφα τοπιά και καλλιτεχνικές φωτογραφίες.  Η πιο ωραία μου στιγμή o ημιτελικός του Euro. Δυό γκολ αξέχαστα, μια ατμόσφαιρα μαγική, μια Γαλλία στο... πόδι. Κι εγώ μαζί τους!

Από τα σεμινάρια που έκανα έμαθα πως πολλές φορές οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται για να γνωρίσουμε τους παντοτινούς μας φίλους. Έμαθα επίσης, πως οι στόχοι μου μπορούν να πραγματοποιηθούν και να μην μείνουν όνειρα ανεκπλήρωτα. Απλά πρέπει να το τολμήσεις! Αυτή η απόφαση υπήρξε το καλύτερο...  ταξίδι της ζωής μου, που ευτυχώς δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ευτυχώς απομένουν ακόμη έξι μήνες. 

Υπήρξε το μεγαλύτερο βήμα μου μέχρι τώρα που από φοβισμένο έγινε αποφασιστικό και τώρα πια είναι ένα αναπήδημα χορευτικό. Αν θα το ξανάκανα; Ναι, χίλια ναι σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Αν το έχω μετανιώσει; Ούτε λεπτό. Ούτε καν όταν νιώθω μοναξιά και μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι πίσω στην πατρίδα.

Θα κλείσω λέγοντας σας το εξής:

 “A vaincre sans péril, on triomphe sans gloire” 

(Το να κερδίζεις χωρίς ρίσκο είναι μια νίκη χωρίς δόξα)

Οκτώβριος του 2016

                                                        Tης Ανδριάνας Βούτου