Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΑΩ

Μυρίζουν άρωμα και δρόμο τα φιλιά σου
και τους ορίζοντες μου κρύβουν τα μαλλιά σου..
Λέω για λίγο το θυμό σου να τρομάξω
και τα τραγούδια μου στα χέρια σου να κάψω. 

Κοίτα τη φλέβα στο λαιμό μου πως χορεύει 
και το Θεό που για Θεά του σε πιστεύει.

Σ' αγαπάω και σκορπάω και εξαφανίζομαι
σα βροχή στο πρόσωπο σου εξατμίζομαι
δε μου λες ποια είν΄ η αιτία μα δεν έχει σημασία.

Είν΄η αγάπη μου υπόθεση χαμένη
είναι στην άσφαλτο δεκάρα πεταμένη.
Θέλω στη μοίρα σου να δώσω λίγη τύχη
μα για συνθήματα ουρλιάζουνε οι τοίχοι.

Κοίτα τη φλέβα στο λαιμό μου πως χορεύει 
και το Θεό που για Θεά του σε πιστεύει.

Σ'αγαπάω και σκορπάω και εξαφανίζομαι
σα βροχή στο πρόσωπο σου εξατμίζομαι 
δε μου λες ποια είν'η αιτία μα δεν έχει σημασία.

Υ.Γ: Ο Σωκράτης είναι από τους λίγους που βλέπουν ολόγυμνες τις ψυχές μας. Κι αυτή η γύμνια δεν ειναι πρόστυχη ή λάγνα. Είναι ιερή. Σαν μια εξομολόγηση μπροστά από την Παναγιά. Σαν την Θεία Κοινωνιά. Είναι σαν να έχει έρθει η ώρα της κρίσης, χωρίς όμως, να σε κρίνει κανείς. Είναι η γύμνια που δίνει αυτή τη μαγεία να τραγουδά με λέξεις όσα σκέφτεσαι και νιώθεις και να τα λέει, πανάθεμα τον, πολλές φορές καλύτερα κι από σένα τον ίδιο που τα ζεις. Μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί συνάνθρωπε;