ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕΣ

Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες.

Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις.

Καν'την τραγούδια, ξενύχτια.

Καν'την βιβλία, αταξίες.

Μόνο μην τη μοιρολογάς.

Είναι σαν να τη βρίζεις.

Σαν να της κλείνεις το δρόμο να ξανάρθει.

Κοίταξε με προσεχτικά και θα καταλάβεις.

Για την αγάπη μιας γυναίκας έγινα ποιητής.

Δε τη συγκίνησα...

Έγινα κλόουν, καραγκιόζης, Ρωμαίος. Νίγκελ, Άμλετ...

Εκείνη προσπέρασε πλάι από τις τραγικές 

μεταμορφώσεις μου αγέρωχη και πήγε να θαφτεί στο  άγνωστο.

Ήταν τρελή; Ήταν άρρωστη; 

Χαλασμένη από τα βιβλία; Δε ξέρω.

Ένα πράγμα ξέρω: Πως με έκανε δυστυχισμένο.

Εκείνοι που είναι για να γίνουν μεγάλοι

όχι μόνο δεν τους χρειάζεται η δυστυχία

αλλά τους μπαίνει εμπόδιο. 

Γιατί τώρα στα είπα όλα αυτά;

Για να σε φέρω στα συγκαλά σου;

Για να σε παρηγορήσω;

Για να σε πλαντάξω;

Δε ξέρω.

Γιατί κλείνεις τα μάτια σου;

Νυστάζεις ή πονάς;

Του Μενέλαου Λουντέμη

Με τίτλο ''Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους''