ΠΑΡΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ...

Μπορεί να μην θυμάμαι ν' ανάβω αυτό το τσιγάρο αλλά θυμάμαι καθαρά πως ήμουν εδώ με κάποιον. Ίσως πάλι να περίμενα κάποιον να ρθει και τούτο το ξεχασμένο τσιγάρο να ήταν της αναμονής. Εσένα περίμενα. Ήταν η ώρα σου να φανείς γι' αυτό και ξέχασα όλα τ'άλλα. Πάντα το ίδιο μου συμβαίνει όταν είναι να φανείς. 

Μια μερική αμνησία. Μια αμνησία για να έχω χώρο μέσα στο μυαλό μου να αποτυπώσω την εικόνα σου όταν έρχεσαι. Μια εικόνα HD, μια εικόνα που θα ισούται με πάνω από χίλιες λέξεις, με όλες τις λέξεις από το λεξικό. Όχι το τσέπης που αγόρασες από το Μοναστηράκι μια φορά. Το άλλο του Μπαμπινιώτη που ζυγίζει όσο το μισό εγώ σου. 

Μια φορά σου είπα: ''Πάρε το δρόμο σου και θα πάρω κι εγώ το δικό σου δρόμο''. Γέλασες δυνατά. Τι περίμενες; Πώς θα σε άφηνα έτσι να ξεφύγεις; Ο Leonard Cohen ήταν που έχωσε αυτή τη φράση μέσα στα χειλη μου. Την στρίμωξε ανάμεσα σε άλλες τόσες και την ξεστόμισε την κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει κατάλληλη στιγμή να πεις στον άλλον πως δεν έχει άλλο δρόμο περά από εκείνον; 

                                                                   Της Ανδριάνας Βούτου