ΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

-Λοιπόν, τι λες; Θα μπούμε;

-Με τίποτα.

-Γιατί καλέ;

-Φοβάμαι.

-Και μαζί μου;

-Θα σου κρατώ το χέρι, βλάκα! Λοιπόν;

- Μην το αφήσεις λεπτό...

Είπες κάτω από το τρενάκι του λούνα παρκ που πήγαινε με χίλια. Σε φίλησα στη μύτη και γεμάτοι χαρά πήραμε το δρόμο προς τον γκισέ. Μπήκαμε σε ένα κίτρινο βαγόνι με μαύρα καθίσματα. Έτσι, για να νιώθεις ακόμη πιο άνετα στο φυσικό σου περιβάλλον. Το τρένο ξεκινούσε κι εγώ σου έπιασα το χέρι. Με κοίταξες όλο νόημα και φύγαμε για την περιπέτεια. Σε όλη την διαδρομή γελούσα με την ψυχή μου. Ακολουθούσες κι εσύ το γέλιο μου με ένα νέο δικό σου. Το τρένο σταμάτησε κι εμείς παραπατούσαμε από την ζάλη. 

-Τελικά;

-Ti;

-Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.

-Μαζί σου όλα είναι απλά.

Προχωρήσαμε πιο κάτω. Κάναμε συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, μπαλαρίνα, σκοποβολή. Το σπίτι του τρόμου ήταν κι αυτό μέσα στη λίστα. Εσύ δεν θα ακολουθούσες, το ήξερα. Μα, θα το πάλευα μέχρι τέλους. Τελικά τα κάναμε όλα και κάθε φορά ανακαλύπταμε κι άλλα τόσα που θέλαμε να κάνουμε. Με φόβο, με γέλιο, με ενθουσιασμό, με παραζάλη πιασμένοι χέρι χέρι. Μπαίναμε και βγαίναμε από τα μικρά παιχνίδια μαζί. Πάντα μαζί. 

Κι αυτή εδώ είναι μια φανταστική ιστορία αλλά τη ζούμε καθημερινά. Είμαστε δυο μικρά παιδιά που έχουν μπει σε ένα τεράστιο λούνα παρκ. Κάνουν σκανταλιές, τρώνε λιχουδιές, ανακαλύπτουν νέα παιχνίδια. Κάθε παιχνίδι και μια νέα περιπέτεια που την ζούνε χέρι χέρι. Κάθε παιχνίδι και μια νεά δοκιμασία ζωής. Μη διστάζεις να δοκιμάζεις ακόμη κι αυτά που φοβάσαι. Εξάλλου έχεις ένα χέρι που σε κρατά σφιχτά. Αν πέσεις, θα σε σηκώσει. Αν πέσεις δυνατά, θα πέσει κι αυτό μαζί σου για να σηκωθείτε παρέα. Μη φοβάσαι τις πτώσεις!

Χρόνια πολλά μικρέ μου πρίγκιπα!

#οκαλυτεροςοφιλοςμου

                                                               Της Ανδριάνας Βούτου