THE EXPERIMENT

Τα ταξίδια πάντα κρύβουν αναπάντεχες προκλήσεις. Εκεί ανάμεσα στο 33ο πλακάκι της μεγάλης  πλατείας είδα μια λάμψη στα μάτια σου. Ήταν η ιδέα μου! Τι να σας λεω... Δέκα πλακάκια παραπέρα, κάτω από μια λευκή καμάρα, δίπλα σε μια κλειστή πόρτα έγινε το αναπάντεχο! Ένα βράδυ που το κρύο... τρυπούσε το κόκκαλο και το μικροσκοπικό σου παντελόνι δεν βοηθούσε την κατάσταση.

Κλειστά μάτια, σκόρπιες ερωτήσεις χαζού περιεχομένου, αδέξια χέρια και νευρικά πόδια.  Μιλάς και κρυώνεις, θες να τρέξεις μακριά, θες να μείνεις εκεί για πάντα. Τα γόνατα ακούμπησαν το κρύο δάπεδο, τα μάτια κοίταξαν κλεφτά το ψηλό, πανέμορφο κτίριο και ένιωσαν μια ανάταση ψυχής. Τα φώτα λιγοστά όμως, δε κρύβουν την αμηχανία. Τα χέρια τυλίγονται στο πρόσωπο, είσαι ήδη στο τρίτο  βήμα.

Μη κάνεις τώρα πίσω!

Κλείνεις τα μάτια και τότε όλα είναι σκοτεινά και εσωτερικά. Κάνουν τους δικούς τους μονολόγους τα συναισθήματα. Η στιγμή διαρκεί για λίγο. Να τόσο δα. Δε πρόλαβαν τα συναισθήματα να συναντηθούν και να κάνουν επικούς, ρομαντικούς διαλόγους. Η αυλαία κλείνει απότομα. Σηκώνονται τα κρύα γόνατα και φεύγουν σιωπηλά. Ιδέα μου ήταν. Δεν έχει σημασία. Τα όρια είναι εκεί που τα βάζουμε εμείς και μόλις τα ανατοποθέτησες. 

Στο ζεστό δωμάτιο με τα μεγάλα παράθυρα και το παλιό μπιλιάρδο κάθεται η κοπέλα με τον ζεστό καφέ. Σταυροπόδι όπως πάντα. Την κοιτάς και πας κοντά της. Συζητάτε για αρκετή ώρα. Μοιράζεστε εμπειρίες, δύσκολο να πεις αν κι οι δυο είστε πραγματικά προσηλωμένοι στη συζήτηση. Κάπου ο νους ταξιδεύει, κάπου ανάμεσα στα πολύχρωμα κτίρια και την μεγάλη βόλτα κοντά στο πάρκο κάποιες νύχτες πίσω.

Οι στιγμές διαρκούν λίγο, μένουν όμως για πάντα. Δεν τις αλλάζεις, δεν μπορείς να τις ξεφορτωθείς και δε μπορείς να ζεις μόνο μέσα απ αυτές. Very tricky thing! Συμφωνείτε πως η ώρα είναι ακατάλληλη για φιλοσοφία, για κουβεντούλες στο σκοτάδι. Μετά από αυτό που έγινε στο 33ο πλακάκι της πλατείας. Το πρωί θα ξημερώσει μια νέα μέρα.

Ο ένας θα αποφεύγει τον άλλον κι όλα αυτά εξαιτίας της κλειστής  πόρτας, της κρυφής/ δεύτερης σκέψης. Το πάρκο δεν ξέρει αλλά η γωνιά στην μεγάλη πλατεία ναι. Ξέρει πως για μια στιγμή ήταν η άλλη πλευρά που θα έκανε το πρώτο βήμα! 

Κι έτσι το παιχνίδι τελείωσε στο 33ο πλακάκι. Ήταν ένα από τα πολλά, ίδιο στην όψη, διαφορετικό στην ενέργεια. Θα ξαναπαίξουμε το παιχνίδι; Μια φορά φτάνει; 

Ίσως αύριο!

                                                                                                  Της Ανδριάνας Βούτου