The blanket situation

Η κόκκινη κουβέρτα δεν μπορούσε να μας κρατήσει όλους «ζωντανούς» πάνω της. Όποιος πατούσε το γρασίδι γινόταν σκόνη στον άνεμο κι οι υπόλοιποι έπρεπε να δοκιμάσουν ξανά. Το... πείραμα δεν ήταν ακατόρθωτο να πετύχει αλλά έμοιαζε κάπως έτσι. Ένα μάτσο άγνωστοι να εκμηδενίζουν κάθε απόσταση και να στέκονται πλάι πλάι με τα σώματα τους κολλημένα και τα μάτια τους σε απόσταση αναπνοής.

Ένα ένωμα που θέλει να αφεθείς, να εμπιστευτείς, να νιώσεις σαν ένα κομμάτι που πρέπει να βρει τα υπόλοιπα του παζλ για να ολοκληρωθεί. Μα είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δεν ξέρεις το όνομα του διπλανού σου που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μην σε ακουμπήσει. Από φόβο σχεδόν μη σε προσβάλλει.

Μια αμηχανία που μεταφράζεται σε γέλια κι αυτά με τη σειρά τους σε μικρές, ατσούμπαλες κινήσεις.  Το πάρκο παύει να είναι ήσυχο γιατί τα γέλια το γεμίζουν με μουσική. Η κόκκινη κουβέρτα είναι ήδη διπλωμένη στα δυο κι εγώ βρίσκομαι στην αγκαλιά σου. Πώς σε είπαμε; Από που είσαι; Ποια είναι η ιστορία σου;

Γελάω πολύ. Δε μπορώ να συγκρατηθώ. Κι εσύ το ίδιο. Για τον ίδιο λόγο ή μήπως είναι κολλητικό;

                                                                                       Της Ανδριάνας Βούτου