ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ

Ήρθε μόνο για να φύγει ξανά. Δεν ήθελε μπλεξίματα, μόνο να πει αυτά που είχε στη ψυχούλα του και να την... κάνει μέσα στη νύχτα με βήμα ταχύ και το τσιγάρο να μισοκαίει στα χείλη. Περίμενε ν αδειάσει το μπαράκι διακριτικά στην άκρη της παραλίας. Αυτά τα λινά του ανέμιζαν σε κάθε φου... 

Το μόνο που ίσως τον πρόδιδε ήταν η καύτρα. Εθισμένος στο τσιγάρο χρόνια τώρα. Του ήταν αδύνατον να ξεχάσει έστω για τώρα την κακή του συνήθεια. Και ήταν όντως κακή συνήθεια. Δύο πακέτα την ημέρα δε τα λες και λίγα. Πόσο όμως λάτρευε την κίνηση του χεριού, το καπνό, τη μυρωδιά του, τη γεύση του. Ήταν από εκείνες τις κακές συνήθειες που αγαπάς όσο τίποτα άλλο. 

Η υπομονή του δεν εξαντλούνταν ποτέ, τουλάχιστον όσο είχε τσιγάρα... Θα περίμενε και μέχρι το πρωί αν χρειαζόταν. Έπρεπε να της μιλήσει. Είχε έρθει μ ένα στόχο, δε θα έφευγε πριν να τον υλοποιήσει. Θα περίμενε μέχρι ο ήλιος να βγει και να τον διώξει ο πρωινός υπάλληλος για τις ξαπλώστρες. Ίσως ούτε και τότε να έφευγε. Να πάει να πνιγεί και ο υπάλληλος και οι ξαπλώστρες.

''Τα τσιγάρα μου κι εγώ δε το κουνάμε από εδώ'' έτσι θα απαντούσε στο υποθετικό σενάριο που είχε σκηνοθετήσει στο μυαλό του.

Ήρθε άλλη μια παρέα. Της πιάνει το χέρι ο ψηλός. Δε θέλει να κοιτάει. Δε θέλει... Μα το βλέμμα πάει μόνο του... Χαμογελά και χαϊδεύει το μπράτσο του άνδρα. Εκείνος τη φιλά γλυκά στο λαιμό. Το τσιγάρο κόπηκε και έπεσε στην άμμο. Τα δόντια δαγκώθηκαν για να μην ουρλιάξουν και έκοψαν το χαρτί στα δύο. Σκύβει τάχα μου για να το βρει. Δε θέλει να βλέπει!

Η θάλασσα δεν τον βοηθά και πολύ, είναι εκεί αγριεμένη κάνοντας τα πάντα για να του θυμίζει το πόνο στη πλάτη απ την εγχείριση. Κάθε κύμα κι ένα νέο ρίγος. Κάθε ρίγος και σουβλιά. Η μουσική απ τα παραλιακά μπαράκια του θύμιζε τις διακοπές τους στα νησιά. Τι ωραία που περνούσαν οι δυο τους... Σαν να γνωρίζονταν χρόνια ακόμη και στο πρώτο ραντεβού. Θυμάται όταν την είχε πρωτοδεί. Μια οπτασία με πρασινοκίτρινη σκιά στα μάτια και τίποτα άλλο. Τα μαλλιά της τα ερωτεύτηκε αργότερα πολύ πριν την φιλήσει. Το φιλί τους στο σκαλοπάτι βγαλμένο από κινηματογραφική ταινία σαν κι αυτές που της άρεσε να βλέπει το χειμώνα κάτω από μια ζεστή κουβέρτα.

Δεν του ζητούσε ποτέ πολλά ή ποτέ δεν του φάνηκαν πολλά αυτά που του ζητούσε. Την αγαπούσε παράφορα. Κι εκείνη τον είχε αγαπήσει σαν άλλον εαυτό.
Βγαίνει απ το μπαρ να σερβίρει τους πελάτες. Με το δίσκο στο ένα χέρι υψωμένο τριγυρίζει στα τραπέζια μοιράζοντας αλκοόλ και χαμόγελα. Κοιτάζει τα πόδια της κατάλευκα να στροβιλίζονται στο χώρο. Είναι σαν να χορεύει ή μάλλον σαν να πετάει... Θυμήθηκε τότε που σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της για να τον φιλήσει γλυκά.

Τα τσιγάρα λιγοστεύουν επικίνδυνα. Πανικός τον περιβάλλει. Κι αν φύγει για πέντε λεπτά ως το περίπτερο και την χάσει; Δε θα το ρίσκαρε! Μα ο εθισμός του;

Μακάρι να τον δάμαζε κάποια μέρα! Μακάρι αυτή η μέρα να ήταν η σημερινή.
Όσο την κοιτούσε τόσο πιο πολύ ξεχνούσε γιατί ήρθε ως εδώ. Πάλι ένας κατακλυσμός συναισθημάτων, ένα κύμα να τον σκεπάζει γεμάτο από κείνη...

Ήταν η μόνη φορά που χε πιστέψει το πάντα... Και το πάντα του χε γυρίσει τη πλάτη χαιρέκακα..