ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

Ημέρα ''Σταμάτησα να μετράω από τότε που σταμάτησα να φοράω εσώρουχα''.

Η ρουτίνα είναι σαν τη σκόνη, τρυπώνει παντού και πάντα. Δεν υπολογίζει κλειστά πατζούρια ή spray καθαρισμού. Έρχεται, βολεύεται και στρογγυλοκάθεται για τη μεγαλύτερη αρμένικη βίζιτα στην ιστορία.

Νιώθω πως δε χρειάζεται πια να ξυρίζω τα πόδια μου, ούτε να φοράω αυτά τα μικροσκοπικά εσώρουχα που αρέσουν στους άνδρες. (Για του λόγου το αληθές και σε μένα αρέσουν). Είμαι μετά από χρόνια, συγκεκριμένα 20, ελεύθερη και γυμνή. Ακόμη κι όταν φοράω τις πιτζάμες και περιφέρομαι στο σπίτι από μέσα όλα μου τα όργανα είναι γυμνά και ελεύθερα. Κινούνται με τους νόμους της φυσικής, νιώθουν τον αέρα που μπαίνει και προσαρμόζονται στο υλικό της πιτζάμας και τη στάση του σώματος πάνω στο καναπέ.

Δε περιμένουν από κάποιον να τα κρίνει, αν είναι μεγάλα ή μικρά, θελκτικά ή μη. Αν συμμορφώνονται στα πρότυπα της μόδας και της εποχής. Απολαμβάνουν την ύπαρξη τους σ ένα σώμα που δεν έχει προσδοκίες. Όχι από παραίτηση, αλλά από ελευθερία. Μπορεί εγώ να ξεφυσώ καμιά φορά, να θέλω να βάλω τα ''καλά'' μου και να βγω έξω, αλλά εκείνα ζουν τη ''στιγμή'' τους. Χαρούμενα και ελεύθερα.

Το στήθος μου ίσως ''πέσει'', αλλά θα έχει ''πέσει'' ηρωικά κι αυτό έχει σημασία.

Υ.Γ: Φεμινισμός και Καραντίνα