''ΑΝΕΜΟΣ ΩΡΑΙΟΣ'' ΤΗΣ ΟΛΓΑΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΟΥ

Έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα, σκέφτομαι κάποιες φορές πως μου είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω αγαπημένο συγγραφέα ή αγαπημένο βιβλίο. Αν διαλέξω ένα θα είναι σαν να αδικώ τόσα άλλα που μου χάρισαν άπειρες στιγμές διασκέδασης, απόλαυσης και φαντασίας. 

Συνήθως, σε κάθε νέο βιβλίο ανακαλύπτω τη μυρωδιά του και αγγίζω τα εξώφυλλα του για να το νιώσω καλύτερα. Μετά, πηγαίνω στο τέλος και διαβάζω την τελευταία πρόταση. Είναι παράξενο, το ξέρω, αλλά είναι η δική μου τελετουργία που γίνεται πλέον με ευλάβεια μηχανικά. Και ήρθε ο ''Άνεμος ωραίος'' κι όλη η παραπάνω διαδικασία πήγε περίπατο. 

"Εκείνη, βρίσκει όλες τις απόψεις σημαντικές. Όχι φυσικά γι'αυτά που λένε, αλλά γι'αυτά που δε λένε. Γιατί η κάθε προσωπική άποψη, κρύβει και μια προσωπική ιστορία, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την άποψη''.

Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου και άνοιξα τη σελίδα να δω τη φωτογραφία της χαμογελαστής Όλγας. Μετά διάβασα τη βιογραφία της. Όχι πως δεν την γνώριζα, αλλά ήμουν περίεργη να δω, πως τη διατυπώνουν στα βιβλία. Ύστερα άρχισα να διαβάζω περπατώντας γραμμή γραμμή. Κάπου σε ένα μικρό σκαλοπάτι παραπάτησα κι εκεί διέκοψα την ανάγνωση. Αυτό το σκαλοπάτι μου πήρε όλη την ενέργεια που είχα για να ξεκινήσω αυτό το νέο ταξίδι σε αυτό το υπέροχο βιβλίο. 

''Από μικρή, άλλωστε, συνειδητοποίησε ότι η ζωή είναι γεμάτη απώλειες και αποχαιρετισμούς. Ναι, η ζωή δημιουργεί κενά που εμείς καλούμαστε να γεμίσουμε''.

Μα καλά, πως ξέρεις ότι ένα βιβλίο είναι υπέροχο χωρίς να το έχεις καν διαβάσει; Αν ξέρεις τον άνθρωπο, ξέρεις τι να περιμένεις. Η επόμενη φορά που άνοιξα αυτό το βιβλίο ήταν σ ένα αεροπλάνο που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα με έπαιρνε μακριά από την ρουτίνα μου τους τελευταίους μήνες. 

''Κάθε φορά που αναστενάζεις, ακούω τις πιο ολοκληρωμένες σκέψεις σου''.

Πάντα νιώθω παράξενα όταν βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε ένα βιβλίο. Νιώθω σαν να υπάρχει μια υπερδύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι και διαβάζουν το μυαλό μας ή βλέπουν πέρα από τα μάτια μας, μέσα μας, πραγματικά μέσα μας. Κι αυτό είναι ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ. 

Αλλά όσο κι αν έβρισκα εμένα μέσα σε αυτές τις σελίδες που η Όλγα είχε δημιουργήσει με αγάπη, δεν ένιωθα καμιά αναστάτωση ούτε παραβίαση. Ένιωθα σαν να είχα ανοίξει τον εαυτό μου με χειρουργικό νυστέρι σε κάποιον πολύ αγαπημένο και τον είχα αφήσει να κοιτάξει μέσα μου για να με δει όπως ΑΚΡΙΒΩΣ είμαι.

''Στην Τέχνη μπορούμε να τα χωράμε όλα στη ζωή, όμως, δε γίνεται. Ακόμη κι αν η ζωή δεν μας παίρνει πράγματα - αφήνοντας έτσι χώρο για καινούρια - πρέπει αυτήν τη διαδικασία να την κάνουμε μόνοι μας''.

Οι λέξεις ήταν αυτές που έπρεπε να είναι για να πουν την ιστορία. Μια ιστορία που ένιωθα ότι με έφερνε πιο κοντά στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, παρόλο που ήταν άσχετη με μένα. Επίσης, με έφερνε πιο κοντά στην ίδια τη συγγραφέα που πάντα ένιωθα και συνεχίζω να νιώθω την ανάγκη να γνωρίσω και λίγο παραπάνω, λίγο καλύτερα.

''Τώρα, τίποτα δεν της φαίνεται μακρινό. Ούτε το μέλλον, ούτε το παρελθόν. Αυτό που παραμένει άπιαστο, είναι το παρόν. Αδύνατον να το κρατήσει στα χέρια της. Τόσο εύθραυστο το παρόν, τόσο εκτεθειμένο σε επιθέσεις αναμνήσεων από τη μία, και προσδοκιών από την άλλη''.

Όταν εμφανίστηκε η τελευταία τελεία, ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Ένα βάρος που δε μπορούσα να προσδιορίσω, αλλά έφερε τη λύτρωση. Μια λύτρωση που αισθάνεσαι μετά από ένα κλάμα από εκείνα που νιώθεις ότι στέρεψαν τα δάκρυα σου. Μια ωραία λύτρωση που νιώθεις ότι τα έδωσες όλα και δεν έχει άλλα να δώσεις, άρα είσαι ήσυχος με τη συνείδηση σου. Έτοιμος να πας παρακάτω. 

''Άλλη: Αόριστη αντωνυμία. Ποίος θέλει να ζει αόριστα;''

''Η αναμέτρηση δεν οδηγεί στην ήττα, είναι η ήττα''.

Κι όλα τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν εντελώς προσωπικά, άρα καθόλου αντικειμενικά για να πείσουν κάποιον να διαβάσει αυτό το βιβλίο αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. 'Ένα βιβλίο είναι καλό με αντικειμενικούς όρους κι αυτό εδώ το βιβλίο είναι. Αλλά, τι να την κάνουμε την αντικειμενικότητα όταν από μόνη της δεν βγάζει ούτε ένα συναίσθημα; Τα βιβλία είναι για να ξυπνούν αναμνήσεις, να δημιουργούν νέες εικόνες και να σε κάνουν να ζεις έντονα συναισθήματα. Κι αυτό εδώ το βιβλίο τα πετυχαίνει όλα τα παραπάνω αβίαστα. Χωρίς φανφάρες, χωρίς κρότο, σαν μια ήρεμη δύναμη που ξέρει πως να σε χτυπήσει και να σε συνεπάρει. 

Μόνο αν το θελήσεις!

                                    

                                                                    Της Ανδριάνας Βούτου