ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γνώρισα το μικρό Πρίγκιπα.
Ναι, ναι αλήθεια είναι!!!
Τον συνάντησα σε μια παλιά υπόγα, σκοτεινή με καπνό ντουμάνι και οινόπνευμα σε ποτήρια γυάλινα, θαμπά...

Ήταν ένας νυκτόβιος αλητάκος με κοτσίδα και μούσια.
Κάπνιζε πολύ, θυμάμαι κάτι τσιγάρα από ένα κόκκινο πακέτο με δανεικό αναπτήρα και έπινε ουίσκι σκέτο.
Τη πρώτη φορά που τον συνάντησα δε φορούσε τη μπλε φορεσιά του αλλά μια κοκκινόμαυρη ζακέτα και σκισμένα τζίν.
Ήταν κακόγουστος, τολμώ να πω....
Ήταν θρασύς και λίγο αυθάδης κατά ένα περίεργο τρόπο χωρίς ποτέ να σε προσβάλλει. Πάντα ετοιμόλογος έβρισκε τις καλύτερες ατάκες.
Δεν ήταν ξανθός αλλά είχε ένα παιδικό πρόσωπο με ένα αθώο γέλιο πάντα χαραγμένο.
Αντί για φουλάρι μεταξωτό απέκτησε αργότερα ένα πολύχρωμο κασκόλ που του χάρισα ένα βράδυ για να μη κρυώνει στα ταξίδια του.
Ναι, ναι, όπως ακούσατε.
Αυτό ήταν αλήθεια.
Μπορεί να μας έχουν μεταφερθεί ένα σωρό ανακρίβειες αλλά ο μικρός Πρίγκιπας ήταν ταξιδιάρης.
Ήταν περίεργος σαν τα μικρά παιδιά, μ' ένα ''γιατί'' και ένα ''πως'' στα χείλη.

Εκείνη τη νύχτα στην υπόγα μου μίλησε για το τριαντάφυλλό του.
Ήταν μια μεγάλη, μαύρη κιθάρα με πολύ ωραίους μαγνήτες πάνω και ανθεκτικές χορδές.
Η γυάλα της ήταν μια παλιά δερμάτινη θηκή φθαρμένη από τα χρόνια και τα πολλά ταξίδια. Α, δε σας είπα, δε του άρεσαν και πολύ τα λουλούδια, προτιμούσε τις νότες...
Για αλεπού δεν ήξερε να μου πει, ούτε είχε δει, ούτε είχε ακούσει....
Ίσως να μην την είχε συναντήσει ακόμη, σκέφτηκα.

Δεν το πίστεψα πως είναι ο μικρός Πρίγκιπας.
Αλήθεια σας λέω.
Είχα τις αμφιβολίες μου αλλά μου είπε κάτι στο τέλος εκείνης της τρελής βραδιάς που τις έσβησε όλες...
Μου είπε πως αγαπούσε τους ανθρώπους, πως δεν ήθελε κακό για κανέναν.
Αγαπούσε και τα ζώα, τα φρόντιζε κιόλας αν είχε την ευκαιρία...
Αυτά μου είπε και χάθηκε στη νύχτα να πάει πίσω στο τριαντάφυλλο του...

                                                                   Της Ανδριάνας Βούτου 

Πρωτοδημοσίευτηκε στις 21/08/2014, enfo.gr