ΤΕΛΙΚΑ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ

Πριν καιρό είχα γράψει για τον χρόνο, ότι τάχα μου τάχα μου είναι ο καλύτερος γιατρός. Ότι μπορεί να τα γιατρέψει όλα. Το λένε όλοι. Σε κάθε αναποδιά, σου τσαμπουνάνε ένα ''ο χρόνος τα γιατρεύει όλα'' κι εσύ αρχίζεις να νιώθεις μια ελπίδα πως δεν τελειώσαν όλα. Πως όσο άσχημα κι αν νιώθεις τώρα, στο παρόν, το μέλλον δεν είναι ζοφερό. Και ναι, το πίστευα. Το πίστευα γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. 

Αυτό πριν, πριν καταλήξω πως όλα αυτά είναι ένα μάτσο μαλακίες. Σύμφωνα δηλαδή πάντα με αυτή τη λογική, κάθε μονόπλευρος έρωτας, κάθε τραύμα, κάθε αρρώστια μετά από μήνες, χρόνια γιατρεύονται. Εξαφανίζονται λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Μωρέ τι μας λες... Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είχαμε ελάχιστα νοσοκομεία και λιγοστούς γιατρούς. Αν ήταν true, δεν θα είχαμε τόσες romance ταινίες, τόσα βιβλία αγάπης, τόσα ποιήματα για ανεκπλήρωτους έρωτες. Ποίος θα νοιαζόταν να ασχοληθεί με κάτι που τελικά, θα το βίωνε για λίγο και  μετά θα του περνούσε μια για πάντα;

Ένα επίπονο γεγονός είναι πάντα ένα επίπονο γεγονός. Θα το περάσεις το ''κανάλι''όπως και να έχει. Σταδιακά, θα το συνηθίσεις. Δεν αλλάζει το γεγονός, δεν αλλάζει αυτό που σου προκαλεί απλά αλλάζει η αντίδραση σου γιατί επέρχεται αυτή η θόλωση, το blur του instagram. Κάποιες φορές περισσότερο, κάποιες άλλες λιγότερο. Θολώνει αυτό το γεγονός που πια μπορείς να το αποκαλείς ανάμνηση.

Αν αυτό βοηθάει; Υπό περίπτωση... Κάποιες φορές αυτό το θόλωμα είναι μια... ένεση πενικιλλίνης. Σε κάνει να έχεις μια μορφή μερικής αμνησίας. Και τελικά, νιώθεις κάτι σαν να ξεθωριάζει. Κάποιες άλλες φορές όμως, αυτό το Blur κάνει τα πράγματα αρκετά tricky. Και εξηγούμαι, το να ξεθωριάζει ένα γεγονός πολλές φορές γίνεται αρκετά ριψοκίνδυνο γιατί σε κάνει να ωραιοποιείς τα δεδομένα. Να τα ''στρογγυλεύεις''... Κι έτσι, πέφτεις στην ''παγίδα'' να πισωγυρνάς...

Ο μόνος γιατρός είσαι εσύ, ούτε ο χρόνος, ούτε κανείς άλλος. Είναι ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσεις το χρόνο σου για να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να γιατρέψεις τις πληγές σου, όποιες κι αν είναι αυτές... 

                                                            Της Ανδριάνας Βούτου