ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τ' άλλα εμένα
Και τις χλωμιατισμένες μου όψεις, δεν μαδάνε ένα ένα τα φύλλα
Οι καλές οι μοίρες κι οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν παρέα
Σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε, νιώθω ανατριχίλα.

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει 
Και ζωή και χάρος είμαι, απ' τη γελάστρα τύχη δε προσμένω
Άψηλο κι ωραίο στήνω το κορμί μου κι άλλο δε μου μοιάζει 
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στάστρα, θα'μαι πεθαμένο.

                                                                       Της Μαρίας Πολυδούρη


Υ.Γ: Η ποίηση είναι βάλσαμο. Κάτι σαν το ντεπόν μια νύχτα που ο πονοκέφαλος βαραίνει.