Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων σε κάθε του τραγούδι υμνεί τον έρωτα μέσα από τη φύση. Της δίνει λαλιά να μας μιλήσει η ίδια κι εμείς δεν έχουμε παρά να καθίσουμε υπομονετικά να την ακούσουμε. Μια θάλασσα που σου μιλά μέσα απο τα κύματα της. Ένας άνεμος που σου σφυρίζει. Μια φύση που μαίνεται με βροχή και χαλάζι όταν θρηνεί κάποιο χαμένο έρωτα. Μια φύση που λάμπει με τις ακτινες του ήλιου όταν κυλιέται στα σεντόνια με το άλλο της μισό.
Τι πιο μαγικό από ένα σύννεφο σε σχήμα καρδιάς;
Η θάλασσα υπάκουη στον άνεμο,
σαν μαγεμένη τον ακολουθεί.
Μ αυτός πάνω στα βράχια θα τη ρίξει,
θα πάρει τα βουνά και θα χαθεί
Θ αφήσει πίσω τα κουρέλια του αφρού της,
θα ρθουνε οι γλάροι να της πουν:
«Να μην πιστεύεις τους ανέμους
γιατί δεν ξέρουν ν αγαπούν ».
Ο άνεμος με δίδαξε τα κύματα,
να κάνω το γαλάζιο μου λευκό,
κι ακόμα αν δεν ξέρει ν αγαπάει,
φτάνει που εγώ τον αγαπώ.
Με τίτλο ''Η θάλασσα κι ο άνεμος''
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου