ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΛΑΜΠΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Αν με ρωτήσεις τι προσέχω πάντα στους ανθρώπους, θα σου πω μονομιάς τα μάτια. Εκεί βρίσκεις όλη την αλήθεια που ψάχνεις. 

Ήταν όμως, το τελευταίο πράγμα που κοίταξα σε σένα. Πρώτα τα χέρια σου, μετά τα μαλλιά σου και τα χειλη σου με την καύτρα του τσιγάρου. Και έπειτα τα είδα και  κατάλαβα πως το δεύτερο πιο λαμπρό πράγμα στον κόσμο μετά τον ήλιο είναι εκείνα. Τα δυο σου μάτια. 

Και ήταν κάτι που το σκέφτηκα σήμερα, στο μετρό, στριμωγμένη από ένα μάτσο αγνώστους να μ' ακουμπούν με θράσος όπου μπορεί να βάλει ο νους σου. Μια από εδώ, μια από εκεί και ποτέ να μη ζητούν συγνώμη. Τι τρομακτική λέξη! Βγαίνει και δε βγαίνει από τα χείλη.  

Κι εγώ να σκέφτομαι πόσο λάμπουν τα μάτια σου. Λάμπουν πιο πολύ κι απ το φωτεινότερο αστέρι. Τα μάτια που έχω λησμονήσει εδώ και καιρό. Φεύγεις κι έρχεσαι ανενόχλητος. Χτυπάς τις πόρτες μου, τρυπώνεις στα σκεπάσματα μου, τρως απ το πιάτο μου. Κι έπειτα...

Φεύγεις και χάνεσαι. Μετρώ ως το τρία και δεν είσαι πουθενά. Πάλι κρυφτό παίζουμε. Πόσο πόνεσαν τα πόδια μου να σε ψάχνω δε ξέρεις. Κι η καρδούλα μου τι τράβηξε μόνο εκείνη ξέρει. Κάθε φορά γυρίζει σπίτι άπραγη και ξεθεωμένη. Πάντα απογοητευμένη κι ας ξέρει πως θα φανείς πάλι... 

Πότε θα φανείς άραγε να λάμψεις τον κόσμο μου;

                                                                  Της Ανδριάνας Βούτου