THE NUMBER 4

Εκείνη τη μέρα στο σκαλοπάτι δε θα τη ξεχάσω ποτέ. Πρώτη φορά έπαιζα σε κινηματογραφική ταινία. Είναι μεγάλη στιγμή, μη γελάς. Και τώρα που σου γράφω  με τυλίγουν πάλι αυτές οι αυτοκαταστροφικές μου σκέψεις. Γιατί είσαι αλλού; Εδώ έπρεπε να'σαι να λιώνουμε μαζί. 

Έλα μην αργείς. Η ώρα πλησιάζει δώδεκα και ο χρόνος θα'χει πάει ένα βήμα πιο μπροστά για μας. Μην αργείς. Πες μου πως θα'ρθεις μες τη νύχτα όταν δε θα σε περιμένω. Πες μου πως αύριο θα μου φέρεις λουλούδια κλεμμένα από κάποιον κήπο και δε θα καταλήξουν πάλι μαζί με τα προηγούμενα. 

Υποσχέσου ! Ξέρεις τι!
Υποσχέσου, υποσχέσου, υποσχέσου. Θα στο λέω όλο το βράδυ.
Στ' αστέρια, στη κιθάρα σου, στο Θεό, στη παρτίδα που παίζεις τώρα (για τα πιάτα)... 
Να πάλι γελάς!

 Έλα εδώ. Μη γελάς. Δε μπορώ να σε δω κι αυτό το γέλιο πάει χαμένο. 

Υ.Γ: 26.11.2014

                                                                          Της Ανδριάνας Βούτου