ΒΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ

                                                        

Αμέριμνη άκουγε τα τραγούδια στο δίσκο που έπαιζε. Όλα της θύμιζαν εκείνον. Εξάλλου ήταν λογικό, αυτός της το χε δώσει ένα χειμωνιάτικο απόγευμα..

Άκουγε το ένα τραγούδι πίσω απ τ άλλο, και πάλι απ την αρχή...

Δεν είχε διάθεση να σηκωθεί απ τη ζεστή γωνιά της στο μικρό κρεβατάκι για κανέναν λόγο.

Είχε φτιάξει ένα ζεστό τσάι και το κρατούσε στα χέρια της πότε πότε νιώθοντας την θέρμη του να μεταφέρεται στα λευκά δάχτυλα της...

Κάθε γουλιά την έκαιγε λίγο στον ουρανίσκο και τη γλώσσα. Αλλά ήταν ένα κάψιμο ευχάριστο...

Είχε μπροστά της και ένα τετράδιο σε μια λευκή σελίδα ακουμπισμένο στα ακατάστατα σκεπάσματα....

Σκεφτόταν να γράψει κάτι ή να ζωγραφίσει αλλά το χέρι αδυνατούσε να κάνει κάτι πέρα από αδέξιες και ατσούμπαλες γραμμές....

Τελικά με τα πολλά το πήρε απόφαση, θα μενε άπραγη εκεί για το υπόλοιπο της μέρας , ίσως και μέχρι να την έπαιρνε ο ύπνος...

Ένιωθε τόσο όμορφα μέσα στο λιγοστό φως και την μελωδία από κάθε νότα. Ένα πάντρεμα μοναξιάς και ψυχανάλυσης... Βιαστικές ανάσες ανεβοκατέβαζαν το στέρνο της πάνω κάτω με μανία....

Ρουφούσε όλο και περισσότερο οξυγόνο απ το χώρο....

Η ψυχανάλυση μάλλον έπιανε τόπο...

Ηρεμούσε και το σώμα της λίγο λίγο και βούλιαζε στο στρώμα.

Τα μαξιλάρια την τύλιγαν σαν αγκαλιές θερμές από αγαπημένα χέρια ...

Εκεί γλυκά την πήρε ο ύπνος. Ήρθε βαρύς και έπεσε πάνω στα βλέφαρα της.

Ένας ήχος από μακρυά και μια εκνευριστική δόνηση την έκαναν να πεταχτεί ξάφνου. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου.

Την ξαναβρήκε ποτέ ή την άφησε χαμένη ανάμεσα στα σκεπάσματα εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη;

                                                                    

  

Κάποιο Φλεβάρη !!!!