ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ

Μοναξιά...

Το μόνο που με συντροφεύει είναι μια μουσική υπόκρουση. Και τι πιο ταιριαστό απ την ''Αγρύπνια'' (Θανάσης παρακαλώ). Νιώθω αυτό το κήτος να με κατασπαράζει! Και πάντα όταν νιώθεις μόνος, κενός και μελαγχολικός θυμάσαι στιγμές που ένιωθες πλήρης, γεμάτος και χαρούμενος. 

Έτσι κι εγώ αναπόλησα τη ζωή της Ανδριάνας των τελευταίων χρόνων. Ένα τρένο με βαγόνια γεμάτα κόσμο. Ήρθαν και έφυγαν όλοι ένας ένας, δυο δυο. Λίγοι είναι ακόμη εδώ. Αλλά αυτό κάνουν οι άνθρωποι στη ζωή μας έρχονται και παρέρχονται. Αυτοί που έπαιζες στη γειτονιά σου και αντάλλαξες τα πρώτα σου παιχνίδια να λέτε ένα ξερό και αδιάφορο ''γεια'' . Αυτοί που μοιράστηκες την ίδια τάξη, ακόμη και το ίδιο θρανίο στα σχολικά σου χρόνια να μην σε θυμούνται καν, ούτε για τυπικότητες όπως γενέθλια ή γιορτή. Αυτός που άλλοτε περίμενε πάνω απ το ακουστικό για να σου ευχηθεί στις δώδεκα ακριβώς να ναι αλλού σ άλλο λιμάνι με την ίδια ανυπομονησία αλλά για άλλο πρόσωπο όχι για σένα. Αυτοί που ένιωσες πολύ κοντά σου να ναι οι τελευταίοι που θα σε θυμούνται σε ανύποπτο χρόνο. 

Και έτσι συνειδητοποιείς ότι όσοι αγάπησες, μ όσους αντάλλαξες κομμάτια του εαυτού σου, όσοι πήραν κάτι απ την ψυχή σου φεύγουν ή έχουν ήδη φύγει. Και φοβάσαι.

ΦΟΒΆΜΑΙ μήπως κι αυτοί, οι λιγοστοί που έχουν μείνει ίσως αύριο δεν είναι πλάι μου, ίσως αύριο είναι μακριά μια για πάντα. (Αλλά θαρρώ πως όχι. Δεν τους έχω για τόσο ευθυνόφοβους)

Και τι μένει; 

Ένα κενό, ένα ακαθόριστο τίποτα, μια μοναξιά. Και μια γαλήνη. Γιατί όσοι ήρθαν κι έφυγαν ήταν διάολε, μοιραίο να φύγουν. Σαν τα προϊόντα που αγοράζεις με ημερομηνία λήξης. Και πόσο λυπάμαι αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι που δεν είναι πια εδώ αυτά τα... προϊόντα. Γιατί οι άνθρωποι μου θέλω να ναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ, όχι δειγματάκια pocket size. 

Ψάχνω τα κομμάτια, πρέπει να σκόρπισαν μακριά και δε τα βρίσκω. Δεν αναιρώ την ικανότητα και την συγκυρία να γνωρίσεις νέους ανθρώπους, φρέσκες προσωπικότητες στο κλοιό της καθημερινότητας σου. Η ζωή εξάλλου εκτός από τρένο είναι και μια παράσταση, με διάρκεια, υπόθεση, αρχή και τέλος. Αν λοιπόν σ αυτή την αυλαία φύγουν οι άλλοτε πρωταγωνιστές δύσκολο να τους αντικαταστήσεις. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους κομπάρσους.

Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί γιατί ο χρόνος δεν κάνει χατίρια και δε σταματά ποτέ να κυλά. Και κυλά τόσο γοργά ο άτιμος. Και η παράσταση συνεχίζεται αλλά... λείπει ο ιδανικός θίασος. 

(Υπάρχει ιδανικός θίασος; NOT!)

Και το κοινό κάπου εκεί ανάμεσα στα φώτα. Σε νοιάζει, δε σε νοιάζει. Αν με ρωτάς, δεν μου καίγεται καρφί!

Y.Γ: Όταν δε βγάζεις κανένα νόημα, αλλά στο κεφάλι σου όλα φαίνονται απολύτως λογικά! That's me!