ΕΣΥ

Ξύπνησα ανάμεσα σε μαξιλάρια και παπλώματα όντας σίγουρη ότι κοιμήθηκα δίπλα σου. Μου πήρε αρκετά λεπτά για να συνειδητοποιήσω  πως δεν είναι καλοκαίρι, δεν είμαι στο στρώμα κάτω στο πάτωμα και δεν είσαι εκεί. Σ αυτά τα λεπτά της άγνοιας μου, ήμουν ευτυχισμένη. 

Ένιωσα ολοκληρωμένη και ευτυχής. Μια ψευδαίσθηση που αν κάποιο ναρκωτικό την προσφέρει, το θέλω! Βέβαια ο σημαντικός παράγοντας της εξίσωσης για το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος, ούτε οι εποχές. 

Μα μόνο ΕΣΥ!

Σ αυτό το σπίτι με είχα ονειρευτεί. Εσύ με είχες κάνει να με ονειρευτώ. Μέσα στα βαριά ρούχα του χειμώνα, ενδεχομένως με ένα δικό σου φούτερ που μου πηγαίνει τόσο μακρύ, όσο σου αρέσει. Με μια κουβέρτα να καλύπτει τα πόδια μου και μια βροχή που πέφτει στο παράθυρο με μανία. Αν ήμουν μόνη, ίσως να με μελαγχολούσε η βροχή αυτή, μα τώρα που είμαι μαζί σου, δεν με αγγίζει. 

Έχω το καλύτερο αδιάβροχο. ΕΣΕΝΑ!

Ίσα ίσα που την αγαπώ αυτή τη βροχή. Μας εγκλωβίζει στον ίδιο χώρο για ώρες, μακάρι μέρες. Και ποτέ δεν έμοιαζε η φυλακή τόσο όμορφη και ελκυστική όσο αυτή εδώ μαζί σου.

 Ξέρω ότι ένιωσες το ίδιο. Ξέρω πως ένιωσες ότι εγώ, ίσως και περισσότερα από μένα, πολύ γρηγορότερα από μένα. Ξέρω όταν σε κοιτάζω στα μάτια ότι κάτι κρύβεις. Ξέρω ότι δε με κοιτάς όπως παλιά, εκτός αν σου ξεφύγει καμιά φορά και ξεχαστείς. Και οι ώρες κυλήσουν ενώ υπάρχω τριγύρω και ξεχαστείς τόσο που νομίζεις ότι είναι πάλι καλοκαίρι. 

Εκείνο το καλοκαίρι. 

Τότε πάλι, διακρίνω τα μάτια σου που γυαλίζουν και έχουν τόσα υπονοούμενα κρυμμένα που ξέρω να τα διαβάζω. Σαν να είναι η μητρική μου γλώσσα.