ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ;

''Τι φόβασαι λοιπόν;'' με ρώτησε ένα απόγευμα...

''Φοβάμαι τους λύκους που γυροφέρνουν στα σοκάκια της πολής, αγριεμένοι...''

''Μα δεν υπάρχουν λύκοι στην πόλη, μόνο άνθρωποι που τριγυρίζουν στα τσιμεντένια μονοπάτια της.''

Σώπασε...

''Τι άλλο φοβάσαι;''

''Φοβάμαι τη μοναξιά που παραμονεύει πίσω από τις πόρτες.''

''Πόσες πόρτες άνοιξες και πόσο βαθιά μπήκες στα δωμάτια της ψυχής;''

Σώπασε ξανά, τι να πω;

''Μπέρδεψες τη μοναχικότητα με τη μοναξιά'' μου είπε και μου κόπηκαν τα ποδιά.

''Μαζευτήκατε πολλοί και κουραστήκατε. Αυτό είναι το πρόβλημα σας. Με την αναμπουμπούλα της πολυκοσμίας, ξεχάσατε τη σημαντικότητα του ενός, την ομορφιά της διαφορετικότητας και της αλήθειας.''

''Ποιας αλήθειας;'' ρώτησα εγώ αυτή τη φορά.

''Της δικής σου αλήθειας...''

Ήθελα να συνεχίσω σαν μικρό παιδί που δε γνωρίζει σταματημό. Κάτι μέσα μου όμως, ησύχασε.

''Σσσς, σώπασε τωρα και αφουγκράσου. Ο καιρός της πολυλογίας και της παράφορης περιφοράς ήρθε στο τέλος του. Δεν έχει πια κάπου αλλού να πας, κάπου αλλού να δοκιμάσεις την πρώτη σου φορά. Η ώρα του τώρα έφτασε, Σαν κεραυνός πο σκίζει τα ουράνια και κατακαίει τα ξερόκλαδα της ερήμου. Έτσι, κι η ενέργεια ετούτη εξαλείφει κάθε ίχνος λεπρών που τόσες ζωές έκρυβες στο καθένα από τα σώματα σου. Μακριά από τα μάτια των ξένων, μακριά από τα δικά σου μάτια.'' 

''Στάσου τώρα ακίνητη κι άκουσε τον ήχο της δικής σου ύπαρξης. Κι όταν λάβεις αυτό, που ήταν προορισμένο για τα δικά σου αυτιά, το δικό σου χαμόγελο, τη δική σου καρδιά, τότε θα τελειώσουν οι ερωτήσεις. Ο φόβος θα πάψει πια να μεταμφιέζεται και να σε καταδιώκει... Και τα σύννεφα της ψυχής θα παραμερίσουν, αποκαλύπτοντας τη μοναδική λέξη που θα σου είναι πλέον απαραίτητη: ΑΓΑΠΗ. '' 

Υ.Γ: Κάποτε ο Κωνσταντίνος, ένας σοφός άνθρωπος μου είχε χαρίσει ένα βιβλίο και μέσα του είχε γράψει αυτά τα λόγια. Ποιός να ξέρει από που τα δανείστηκε, αν και καμιά σημασία δεν έχει αυτό. Είχε πει, πως κάποια μέρα θα καταλάβω. Ήρθε αυτή η μέρα που το βρήκα και κατάλαβα. Κι αυτή η συνειδητοποίηση πόνεσε πολύ, αλλά άξιζε τον κόπο!