THE PERKS OF BEING A WALLFLOWER

Οπότε τελικά, αυτή είναι η ζωή μου και είμαι ευτυχισμένη και ταυτόχρονα θλιμμένη προσπαθώντας να καταλάβω πως γίνεται αυτό. Αυτή είναι η ζωή γεμάτη εκπλήξεις, γεμάτη περίεργα, γεμάτη μεγάλα και μικρά ''θαύματα'' που τους δίνουμε την εξήγηση που μας ταιριάζει. Μια ανώτερη δύναμη, ένας νέος έρωτας, μια συνήθεια που λατρεύουμε να μισούμε... Τίποτα λιγότερο από τα πάντα δηλαδή.

Ο Stephen Chbosky έγραψε: ''Δεχόμαστε την αγάπη που νομίζουμε ότι αξίζουμε''. Και τι πιο αληθινό από αυτό; Όλοι ψάχνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου αλλά, μήπως τελικά, κατά βάθος, αυτό που καταλήγουμε να κρατάμε στη ζωή μας είναι αυτό που νομίζουμε πως αξίζουμε κι όλα τα άλλα μένουν όνειρα απατηλά; Η ζωή όμως, δεν σταματά για κανέναν. Η ζωή είναι σαν τον χρόνο, κυλούν και τα δυο πάντα μπροστά. Ποτέ πίσω... Μόνο μπροστά..

Εμείς όμως, έχουμε μάτια και κοιτάμε μπροστά και πίσω. Μια το μέλλον και μια το παρελθόν στεκόμενοι στο παρόν μας που χτίστηκε από τις εμπειρίες του παρελθόντος κι είναι έτοιμο να χτίσει ότι μπορεί για αυτό το μέλλον που πάντα είναι αβέβαιο, αλλά αυτή είναι και η μαγεία του.

“And in that moment, I swear we were infinite.” 

Το θέμα δεν είναι όμως, το παρόν ή το μέλλον, ούτε καν το παρελθόν. Το θέμα είναι οι στιγμές. Μια ζωή γεμάτη πολλές, μεγάλες, εκρηκτικές στιγμές. Μια μια στο ποτήρι των αναμνήσεων. Μια ζωή που δε θα προδικάζουμε το τι μας αξίζει και τι όχι. Θα στοχεύουμε στο καλύτερο για να γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι. Θα κοιτάμε μόνο μπροστά γιατί δεν έχει νόημα να κοιτάξουμε πίσω. Ότι γράφει δε ξεγράφει, ότι έγινε έγινε κι όλα αυτά τα κλισέ που όμως, είναι πέρα για πέρα αληθινά. 

Ας σταματήσουμε να ζητάμε ψίχουλα αγάπης στη ζωή μας επειδή τάχα μου τάχα μου αυτά πιστεύουμε μέσα μας ότι μας αξίζουν κι ας τρέξουμε πίσω από τα πιο έντονα συναισθήματα που θα μας χαρίσουν τις εντονότερες στιγμές. Μόνο έτσι, ζούμε πραγματικά.

                                                                 Της Ανδριάνας Βούτου