LES MEMES CHOSES

Η θάλασσα ηρεμεί γιατί ξέρει από φουρτούνες. Φέρνει τη γαλήνη γιατί ξέρει από αντάρες. Νανουρίζει γιατί ξέρει από αυπνίες. Ξελυτρώνει γιατί ξέρει από αμαρτίες... Έχει ένα χρώμα μπλε που το δανείζεται κι όμως, μας ξεγελάει όλους πως τάχα μου τάχα μου έιναι δικό της. Έχει κι ένα λευκό στους αφρούς της σαν γυναικείο φουρό στο στροβίλισμα ενός τανγκό. Τα έχει όλα ανεξέλεγκτα ελεγχόμενα κι γι΄αυτό ο άνθρωπος τη ζηλεύει.

Κοιτώντας τη θάλασσα έχεις την ανάγκη να ριχτείς μέσα της και να κάνεις μια βουτιά... στις σκέψεις σου. Εκείνες τις δεύτερες και τις τρίτες που σε βασανίζουν. Και το νερό να μπει στο μυαλό σου και να το... ξεπλύνει αφήνοντας στο τέλος μόνο μια σκέψη. Αυτή τη μία που το ένστικτο σου λέει πως είναι η σωστή.

Σε γνώρισα στη θάλασσα, εννοώ γνώρισα το εγώ σου πέρα από τα ''φώτα''. Μου άπλωσες το χέρι για να μη κρυώνω ντύνοντας με στα μαύρα για να ταιριάζω με τη νύχτα. Διψούσες για απαντήσεις. Ποιά είμαι, που πάω, γιατί είμαι αυτή που είμαι, πως κατέληξα εδώ, τι θέλω από τη ζωή, τι θέλω από τον έρωτα κι άλλες τόσες ερωτήσεις που δεν ξέρω αν πρόλαβα τελικά, να απαντήσω. Τα φύκια σφράγισαν τη συμφωνία μας. Μπήκαν από παντού και έμειναν να μας θυμίζουν πως κάποια ταξίδια θέλουν ''θυσία'' για να ξεκινήσουν γιατί πρόκειται να είναι '' ταξίδια ζωής''.

Το ταξίδι λένε πως αξίζει για τη διαδρομή του, όχι για τον προορισμό. Ο Καβάφης είχε την Ιθάκη του κι εμείς, ο καθείς ξεχωρίστα μια θάλασσα που οδηγεί σε μια στεριά. Αυτή που θέλουμε να πάμε. Να πατήσουμε στα βράχια της και να λερωθούμε με τα φύκια της. Να ξανασφραγίσουμε τη συμφωνία για ένα μεγάλο ταξίδι ζωής. Μόνος όρος; Ένα βλέμμα που θα τα λέει όλα. Θα λέει: ''Πάμε να βρούμε την Ιθάκη''.

-Τι λες πάμε;

Υ.Γ: Κι αν δεν τη βρούμε; Ας ταξιδέψουμε αιώνια και στο τέλος του κόσμου ας βρούμε μια στεριά κι ας κάνουμε έρωτα στα φύκια πριν πέσουμε στη θάλασσα μια για πάντα...

                                                                               Της Ανδριάνας Βούτου