ΟΛΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ. ΥΠΟΣΧΕΣΑΙ;

Ξάπλωσα μόλις στο κρεβάτι. Εσύ κάθεσαι ακόμη και παίζεις κάτι που δε καταλαβαίνω εδώ και ώρες. Κάπου σε χάνω, κάπου σε βρίσκω. Το σήμα είναι αυτό που κρατά στο χέρι του την επικοινωνία μας. Και τα ζευγάρια πρέπει να επικοινωνούν, εκεί είναι η μαγεία τους, εκεί είναι η ουσία τους.

Προσπαθώ να σε πιάσω, κάτι λες, μ αγαπάς, σου λείπω. Κάτι τέτοιο κατάλαβα ανάμεσα στις απανωτές διακοπές. Ίσως να ναι κι αυτή η επιθυμία μου να τ ακούσω. Μια επιθυμία που δε σβήνει αλλά θεριεύει.

Ξαφνικά η γραμμή πέφτει. Προσπαθώ ξανά και ξανά αλλά δε φτάνει η θέληση μου να σ' ακούσω σε σένα. Περιμένω λίγη ώρα σ' αναμμένα κάρβουνα. Δε μπορώ να κοιμηθώ χωρίς μια καληνύχτα. Το μήνυμα σου είναι γεμάτο πάθος και σιρόπια. Μια καληνύχτα όμως απ τη φωνή σου δεν άκουσα...
Μια καληνύχτα κι ένα σ' αγαπώ δε πρόλαβα να σου πω. Στο τρίτο τουτ πάντα η γραμμή κόβεται απόψε.
Κι εγώ πεισμώνω. Δε θέλω πια να σου μιλώ.
Δε θέλω πια να σου γράφω.

Θέλω να σου κρατώ το χέρι. Να το νιώθω να ιδρώνει μέσα στη παλάμη μου. Θέλω να σε φιλώ στα χείλη. Να νιώθω τη φρεσκάδα της ανάσας σου να δίνει πνοή και έρωτα στο είναι μου. Θέλω να σε χαϊδεύω στα μαλλιά όταν λαγοκοιμάσαι δίπλα μου και να σου ψιθυρίζω τις πιο γλυκιές καληνύχτες στ' αυτί. Θέλω να βλέπω το χαμόγελο σου όταν διαβάζεις κάτι από μένα. Να βλέπω πως και σήμερα κατάφερα να σε κάνω χαρούμενο. Να με βλέπεις να περιφέρομαι στο χώρο και να νιώθω την ματιά σου να μ ακολουθεί παντού. Θέλω να σ ακούω να τραγουδάς και να ξέρω πως, κι ας έχεις κλειστά τα μάτια σου, όλα τα τραγούδια είναι μόνο για μένα. Όλα...

Θέλω για μια μέρα να γίνω Νεάντερταλ, άνθρωπος των σπηλαίων. Να πετάξω τις συσκευές, να κλείσω τα πάντα και να σ' έχω απλά δίπλα μου. Να μιλάμε και να βλέπω τα χείλη σου πως κινούνται όταν μου τάζεις τ άστρα. Να γελάμε και να ακούμε τον αντίλαλο στον άδειο σχεδόν χώρο που δεν έχουμε φράγκο για να γεμίσουμε με έπιπλα. Μα πόσο γεμάτος όμως μοιάζει με την αγάπη μας όταν είμαστε αγκαλιά... Να πάμε εκείνη τη βόλτα στη γειτονιά τα ξημερώματα, να πιούμε και, μεθυσμένοι, να κάνουμε έρωτα ως το πρωί με μόνο άγχος τον ήλιο που θα μας τυφλώσει ενώ θα θέλουμε να κοιμηθούμε λίγο παραπάνω. Κοίτα να δεις, ούτε κουρτίνες δεν έχουμε...

Ακόμη και τώρα που το γράφω, το ζω, το ζω τόσο έντονα... Περίεργο δεν είναι;

Δε μπορώ άλλο έτσι. Δε θέλω άλλο έτσι. Νιώθω τα πάντα μα δε μπορώ να στα δώσω απλόχερα. Το πιο δύσκολο απ' όλα ξέρεις ποιο είναι; Όταν μου λες σ' αγαπώ και δε βλέπω τα μάτια σου. Να ξέρω αν το εννοείς. Έλα να με βρεις. Έλα να μου πεις κατάμουτρα ότι έχεις να μου πεις. Όλα με τα μάτια...

Υπόσχεσαι;

                                                                   Της Ανδριάνας Βούτου

Πρωτοδημοσιεύτηκε στις  25/11/2014, enfo.gr