ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κάποιοι άνθρωποι είναι σαν τα γρήγορα αυτοκίνητα. Έρχονται με τέρμα τα γκάζια και μπαίνουν στη ζωή σου. Σπάνε συναισθηματικές τζαμαρίες και ξεριζώνουν τα κολονάκια της λογικής. Δεν λογαριάζουν αν το κοντέρ γράφει 100 ή 200 και δεν συγκινούνται από τις μπλε σειρήνες της αστυνομίας. Τρέχουν και σε παρασύρουν, τρέχουν προς σε σένα, με σένα, για σένα... Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαρωτικοί. Μια φορά θα έρθουν και θα στα γκρεμίσουν όλα. Σωστοί σεισμοί 8 Ρίχτερ... Θα έρθουν και θα κάνουν τον κόσμο σου άνω κάτω ή κάτω άνω, αν προτιμάς.

Θα φοβηθείς. Θα δειλιάσεις. Θα μαζέψεις τα μαλλιά να μη τα πάρει ο αέρας και στα χαλάσει με τέτοιες ταχύτητες. Στο τέλος θα αφεθείς και θα σου αρέσει. Θα λύσεις τα μαλλιά που θα πέφτουν στο πρόσωπο σου και θα γελάς. Θα πετάξεις τα στενάχωρα παπούτσια της καθημερινότητας σου και θα περπατήσεις ξυπόλητος στην καυτή άσφαλτο. Θα χορέψεις πάνω στο καπό μέχρι να λακκουβιάσει κι θα γελάς. Θα γελάς με την ψυχή σου. Κι αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι, θα είναι το μόνο  σημείο αναφοράς. Θα είναι σαν να πάτησαν ένα μαγικό κουμπί και έκαναν restart τη ζωή την ίδια.

Το ταξίδι επικίνδυνο. Επόμενη στάση μπορεί να είναι ο ξαφνικός θάνατος. Ποίος νοιάζεται; Αν η ζωή μαζί τους είναι τόσο απολαυστικά όμορφη... Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν από ταχύτητα αλλά απολαμβάνουν τις στιγμές σαν να πατούν ακόμη ένα μαγικό κουμπί και να βάζουν τις αισθήσεις σε slow motion. Θα νιώθεις το άγγιγμα τους σαν ηλεκτρική ενέργεια και το βλέμμα τους σαν να ανακαλύφθηκε ξαφνικά η τηλεπάθεια. Τα χείλη τους θα μιλούν ακόμη και μέσα στη σιωπή και οι αγκαλιές τους θα μοιάζουν με φωλιές δένδρων. Πουλιά αυτοί, πουλί κι εσύ με μια κινούμενη φωλιά. Ούτε πατρίδα, ούτε σπίτι, ούτε ρίζες. Από δένδρο σε δένδρο κι όπου βγει...

Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν παρατηρείς στο πλήθος. Εκτός αν σε παρατηρήσουν αυτοί. Δεν είναι φανταζί και δήθεν. Είναι όλα τα χρώματα που σε έμαθαν όταν ήσουν παιδί κι άλλα τόσα που το γυμνό μάτι δε βλέπει. Είναι όλα τα καλοκαίρια που έχουν την ικανότητα να έρχονται και τους χειμώνες. Είναι όλα τα αρώματα της γης. Πότε χώμα, πότε νερό, πότε μέντα και γαρίφαλο. Είναι αυτό που δεν έψαχνες να βρεις, γιατί ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δε φαντάστηκες πως μπορεί να υπάρχει. 

Πιστεύεις στα ξωτικά;  Μην απαντήσεις... Μου φτάνει αυτό το βλέμμα σου όταν διαβάζεις όσα έχω να σου πω κι η σκέψη πως ‘’Ναι μπορεί και να υπάρχουν ξωτικά’’. Όχι με μεγάλα αυτιά και ελιξήριο αιώνιας ζωής, αλλά με μεγάλη καρδιά για να αντέχει όλες τις  ταχύτητες, όλα τα αντισυμβατικά ταξίδια που πολλοί θέλουν (ή έτσι λένε) αλλά λίγοι τολμούν.

                                                                              Της Ανδριάνας Βούτου