ΕΤΣΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Ο κόσμος τελειώνει όταν τον αφήσουμε εμείς έρμαιο των ενστίκτων μας, έρμαιο των επιπόλαιων σκέψεων και πράξεων μας. Ο κόσμος τελειώνει γιατί ότι ζει πρέπει να πεθάνει. Μα ότι ζει παλεύει πάντα για να συνεχίσει να ζει. Έτσι κι ο κόσμος περιμένει από εμάς να παλέψουμε για τη ζωή του. Τα μάτια δεν βλέπουν κι ας μην είναι τυφλά. Τα χέρια δεν νιώθουν κι ας μην είναι παράλυτα. Τα χείλη δεν γεύονται κι ας μην είναι αρρωστιάρικα. Τι φταίει; Μα η ζωή που πήραμε ως δεδομένη. Αυτή που δόθηκε με κόπο και κρατιέται με κόπο. Όχι με λίγο αλκοόλ, λίγα τσιγάρα κι ένα πιάτο φαγητό αλλά με έρωτα, αγάπη, δημιουργία, φαντασία και συναίσθημα. Μην αφήσεις τον κόσμο μας να πεθάνει. Κι αν έστω δεν μπορείς να τον σώσεις, δώσε του ένα τέλος ηρωικό. 

Δεν είναι εδώ τα μάτια.
Εδώ δεν είναι μάτια. 
Στο λαγκάδι των άστρων
που πεθαίνουν.
Στο κούφιο αυτό λαγκάδι.
Τούτη η σπασμένη σιαγών 
από τις χαμένες βασιλείες μας.

Στο τελευταίο τούτο συναπάντημα
μαζί ψιλαφούμε
και αποφεύγουμε τα λόγια
μαζεμένοι στην άκρη του
φουσκωμένου ποταμού.

Χωρίς βλέμμα, εκτός αν 
ξαναφανούν τα μάτια.
Σαν άστρο το αιώνιο,
το εκατόφυλλο ρόδο.
Της δειλινής βασιλείας 
του θανάτου.
Η ελπίδα μόνο
άδειων ανθρώπων.

Γύρω γύρω όλοι
στη μέση το φραγκόσυκο.
Γύρω γύρω όλοι
στις πέντε την αυγή.

Ανάμεσα στην ιδέα 
και στο γεγονός.
Ανάμεσα στην κίνηση 
και στην πράξη.
Η Σκιά πέφτει...

Ότι σου εστίν η βασιλεία.
Ανάμεσα στη σύλληψη
και στη δημιουργία.
Ανάμεσα στη συγκίνηση
και στην ανταπόκριση.
Η Σκιά πέφτει...

Είναι η ζωή μακριά πολύ.
Ανάμεσα στον πόθο
και στον σπασμό.
Ανάμεσα στην δύναμη 
και στην ύπαρξη.
Ανάμεσα στην ουσία 
και στην κάθοδο.
Η Σκιά πέφτει...

Ότι σου εστίν η βασιλεία
Ότι σου εστίν 
είναι η ζωή.
Ότι σου εστίν
η...

Έτσι τελειώνει ο κόσμος.
Έτσι τελειώνει ο κόσμος.
Έτσι τελειώνει ο κόσμος.
Όχι με έναν βρόντο
μα με έναν λυγμό!

Του Τ.Σ. Έλιοτ
Με τίτλο '' Κούφιοι Άνθρωποι''