ΤΑ ΞΕΠΝΟΑ ΞΕΒΟΛΕΜΑΤΑ

Αγαπώ τις στιγμές που είσαι εδώ.
Τριγυρνάς με θράσος και κάνεις τον κόσμο μου άνω κάτω.
Με ρούχα, παπούτσια και συναισθηματικά αδιέξοδα πεταμένα δεξιά κι αριστερά.
Στο χωλ, στο σαλόνι, στο δωμάτιο.
Μόνο το κρεβάτι δεν αγγίζεις. Εκεί δεν έχει τηλεόραση για να προβάλει τη ζωή μας και να σ' αποκοιμίσει.

Φωνάζω, βρίζω, θυμώνω.
Πάντα όμως σ' αγαπώ.
Κι εκεί που σε ξεστομίζω ''βλάκα'', ακόμη κι εκεί σ' αγαπώ.
Μ' έναν δικό μου αναγραμματισμό, μη ψάχνεις να βρεις λογική.
Και τι λογική να βρεις στον έρωτα;

Α, δε σου πα ε;
Ξεχειλίζω από έρωτα για εσένα ακόμη.
Και δεν είναι ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις μα τέσσερις ολάκεροι χειμώνες με τα καλοκαίρια τους και τα φθινόπωρά τους.
Δε θα μιλήσω για κάθε μία άνοιξη, τις βγάζω απ' έξω.
Έχουν έναν έρωτα από μόνες τους, δε χωρά ο δικός μας!

Σφετερίζομαι την αγάπη σου και τη συγχέω μ' έρωτα.
Εξού και το ''μας''.
Συγνώμη, δε θα ξαναγίνει.
Εκτός αν θες να ξαναγίνει!

Κι είμαι εδώ, που λες, ανάμεσα στο χάος που άφησες λίγο πριν φύγεις για δουλειά.
Ακόμη κι όταν φεύγεις η παρουσία σου αισθητή.
Οξύμωρο σχήμα!
Θεέ μου πόσο ''εγώ''.

Στάθηκα με μια κούπα καφέ να κοιτάζω το χάος σου.
Ήπια μισή γουλιά και έκαψα τη γλώσσα μου.
Γαμώτο! Όπως πάντα αφηρημένη κι απρόσεκτη.
Εκεί που μούδιαζα από τον καυτό καφέ σκέφτηκα γιατί είμαι εδώ.

Είμαι γιατί μ' αρέσει να ξεβολεύομαι μαζί σου.
Τα άστατα ξεβολέματά μας είναι η πνοή στην καθημερινότητά μου.
Αφήνω την κούπα του καφέ, μια προσθήκη στο χάος σου, μια πινελιά δική μου και τρέχω να σε προλάβω.

Θα σου πω κάτι που μόνο με τους δικούς μου ασυνάρτητους αναγραμματισμούς θα βγάζει νόημα.
Θα στο πω κι ας μη το καταλάβεις ΠΟΤΕ!

                                                                               Της Ανδριάνας Βούτου 

Πρωτοδημοσιεύτηκε στις  28/02/2015, enfo.gr