ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Πες το όπως θες, αλλά είναι σαν να βαρέθηκε το μέσα μου. Να σε βαρέθηκε. Δε μπορεί να σε κουβαλάει παντού μαζί του. Έγινες ένα βάρος, σαν σακούλα σκουπιδιών μετά από πάρτι. Έχει μέσα όσα συνέβαλαν στη χαρά, αλλά τώρα δε παύει να είναι σκουπίδια. Και θέλω να σε πετάξω στον πρώτο κάδο που θα βρω μπροστά μου. Αλλά, κάθενας που βρίσκω στο δρόμο μου, είναι γεμάτος και δε χωράς. Κι έτσι σε αδειάζω λίγο λίγο, σα σκυλί που κατουράει κάθε γωνία για να δείξει πως πέρασε από εκεί. Κάθε γειτονιά κι μια σπασμένη ανάμνηση που βρωμάει αλκοόλ, τσιγάρο και ξεβαμμένο κραγιόν. Και λίγο λίγο, νιώθω πιο ελεύθερη.

Κάτι αποτσίγαρα μένουν να ξέρεις για το τέλος. Δεν έχω βρει ακόμη τον κατάλληλο κάδο για να τα πετάξω στις γειτονιές που περιπλανιέμαι. Αλλά είναι κοντά , το νιώθω! Και αναπνέω πιο καλά από ποτέ. Αλλά αυτά τα ρημάδια αποτσίγαρα, ενώ πάει καιρός που πετάχτηκαν στα σκουπίδια, ακόμη σιγοκαίνε. Δε είναι ικανά να ξεκινήσουν πυρκαγιά, αλλά μπορούν να βρίσκονται πάντα ενοχλητικά εκεί. Σ εκείνο το μπαρ που με φλέρταρε ο μπάρμαν. Ή σ εκείνη τη συνάντηση με έναν παλιό μου συμμαθητή μετά από χρόνια. Ή στη δουλειά, όταν κοιτάζω γύρω μου και δεν σε αναγνωρίζω σε τίποτα. 

Μια ευτυχία που την… γαργαλάνε ένα μάτσο αποτσίγαρα.