ΧΩΡΙΖΩ

Χωρίζω. Σε χρόνο Ενεστώτα γιατί το ζω και το ξαναζώ. Σαν μια λούπα που δε ξέρω πως να ξεκολλήσω από δαύτην. Χωρίζω, σας το πα; Δεν το διάλεξα. Το διάλεξαν άλλοι για μένα. Μουδιάζω για να μη νιώθω. Χέρια και πόδια και λίγο το μυαλό και λίγο την καρδιά. Έτσι, δεν νιώθω κρύο χωρις αγκαλιά. Δε σκέφτομαι και δεν αισθάνομαι. Όλα καλά. Τον έκλεισα τον διακόπτη. Για πόσο; 

Κι είναι και τ' άλλο. Όλα τα μούδιασα αλλά τα μάτια δε μπόρεσα να τα θολώσω. Να πάψουν να σε κοιτούν που στέκεις στην εξώπορτα λίγο πριν φύγεις. Να πάψουν να κοιτούν τα μάτια σου που τόσο ερωτεύτηκαν. Τα μάτια που ποτέ δε θα ανταλλάξουν το ίδιο βλέμμα. Θολώνουν λίγο με τα δάκρυα και μετά στην επαναφορά της όρασης να σαι πάλι εκεί. Με τα δυο σου μάτια, αχ αυτά τα δυο σου μάτια. Σταμάτησες να με κοιτάς κι έφυγες κι εγώ ακόμη έχω το βλέμμα σου στο βλέμμα μου. 

Χωρίζω. Κάθε μια ώρα μέσα στο μυαλό μου χωρίζω. Αλλάζω το τέλος πάντα. Κάπου κάπου σου χτυπάω την πόρτα κατάμουτρα. Άλλοτε σε μεταπείθω και τέλος, σε σκοτώνω για να μη βλέπω αυτά τα μάτια. Κι όταν έχεις πια χαθεί, αυτοκτονώ κι έτσι, δε χωρίσαμε ποτέ. Δεν σε είδα ποτέ να με κοιτάς αδιάφορα σαν ξένη. 

Μη μου μιλάτε, χωρίζω. 
Μη με κοιτάτε, χωρίζω. 
Μη μου τηλεφωνείτε, χωρίζω. 
Χωρίζω, τι δεν καταλαβαίνετε;

                                                                      Της Ανδριάνας Βούτου